Πρέπει να σταματήσω να γράφω τρομαχτικές ιστορίες.

Πρέπει να σταματήσω να γράφω τρομαχτικές ιστορίες. Πρέπει. Πριν να είναι πολύ αργά.

Όλα ξεκίνησαν πριν μερικές βδομάδες. Και στην αρχή συνέβαινε απλά στον ύπνο μου. Πρώτα είδα το ερειπωμένο σπίτι. Σε έναν ολοζώντανο εφιάλτη. Κι έπειτα το δρόμο. Αν και ξυπνούσα με ταχυπαλμία, πρέπει να ομολογήσω ότι τα απολάμβανα κάπως αυτά τα όνειρα. Τα έργα μου, σε ιδιωτική προβολή και παγκόσμια πρεμιέρα, αποκλειστικά στο κεφάλι μου.

Έπειτα όμως άρχισα να βλέπω σκηνές και στον ξύπνιο μου. Σε αυτές τις στιγμές που νοιώθεις τόσο κουρασμένος που όνειρο και πραγματικότητα δύσκολα διαχωρίζονται. Και μέρα με τη μέρα οι εικόνες αυτές γίνονταν πιο ζωντανές. Ένα απόγευμα είδα την κοπέλα στο παράθυρο. Ζωντανή, ολοζώντανη. Και πριν δω τη συνέχεια τράβηξα τις κουρτίνες και κατέρρευσα.

Τώρα πια, τα φαντάσματα από το πατάρι - μια ιστορία που δεν έχω ολοκληρώσει καν - περνάνε από πίσω μου όταν δουλεύω στον υπολογιστή. Η ματωμένη παλάμη στο παράθυρο αφήνει καθημερινά σημάδια που τρίβω με μανία να καθαρίσω. Τα βράδυα περιμένω ανυπόμονα να με πάρει ο ύπνος για να σταματήσω να ακούω το μουσικό κουτί. Να με πάρει ο ύπνος γιατί εκεί τουλάχιστον οι εφιάλτες μου δε μπορούν να με σκοτώσουν.

Τρέμω για τις ιστορίες που έκανα το λάθος να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του ήρωα.

Μα πιο πολύ φοβάμαι αυτές τις μισοσχηματισμένες εικόνες. Των κειμένων που ακόμα δεν έγραψα. Των ηρώων που δημιουργούνται στο κεφάλι μου. Του εφιάλτη που τελικά θα με σκοτώσ