Το χέρι στο παράθυρο

Κάποιος ίσως με έλεγε ψυχωτική... Δεν είμαι όμως. Δεν αναβοσβήνω 13 φορές το διακόπτη του ρεύματος για να μην πεθάνει η οικογένειά μου. Ούτε ελέγχω 7 φορές την πόρτα πριν φύγω από το σπίτι.
Μπορεί καμιά φορά να προσέχω να μην πατάω τις γραμμές στο πεζοδρόμιο... Και να αθροίζω τα νούμερα στις πινακίδες των αυτοκινήτων. Και να θεωρώ τύχη να βρω τουλάχιστον μία με άθροισμα 18 μέχρι να φτάσω σπίτι. Κι ίσως καμιά φορά να έχω κάνει κανέναν κύκλο παραπάνω για να βρω τον πολυπόθητο συνδιασμό. Κατά προτίμηση με διπλά. Αλλά και μια ακολουθία 567 ή 3456 πάλι είναι καλή...
Αλλά δεν είμαι ψυχωτική.
Είναι παιχνίδια όλα αυτά.
Παιχνίδια δεν είναι;
Και αυτό με το στοιχειωμένο σπίτι παιχνίδι είναι. Φοβάμαι κάθε φορά που περνάω απ' έξω βράδυ. Και σκέφτομαι επίτηδες τρομαχτικές ιστορίες. Και σκέφτομαι ότι θα δω το χέρι στο παράθυρο. Μια ματωμένη παλάμη. Να εμφανίζεται στο δεξί παράθυρο του τελευταίου ορόφου. Να σέρνεται για λίγα δευτερόλεπτα πάνω στο σκονισμένο τζάμι και να χάνεται. Αφήνοντας ένα ματωμένο αποτύπωμα που δύσκολα διακρίνεται μέσα στο σκοτάδι.
Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που περνάω μπροστά από το σπίτι.
Και χτες το είδα.
Είδα πράγματι το χέρι. Τη ματωμένη παλάμη. Να σέρνεται για μερικά δευτερόλεπτα πάνω στο τζάμι. Και να χάνεται.
Έτριψα τα μάτια μου. Ξανακοίταξα στο παράθυρο. Το δεξί παράθυρο του τελευταίου ορόφου. Στη σκόνη νόμισα πως διέκρινα ίχνη από αίμα. Σταμάτησα και αφουγκράστηκα.
Κανένας ήχος δεν ερχόταν από το στοιχειωμένο σπίτι. Το λιγοστό φως δε μου επέτρεπε να δω καλά το παράθυρο. Οι σκιές έπαιζαν παιχνίδια με τα μάτια μου. Το μυαλό μου μου έπαιζε παιχνίδια. Δε μπορεί να είδα το χέρι. Το φαντάστηκα.
ΤΟ φαντάστηκα...
ΤΟ Φαντάστηκα...
ΤΟ ΦΑντάστηκα...
ΤΟ ΦΑΝτάστηκα...
ΤΟ ΦΑΝΤάστηκα...
ΤΟ ΦΑΝΤΑστηκα...
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣτηκα...