Δρόμος...

Τον είχαν πληρώσει. Τον είχαν πληρώσει για να με πάει εκεί. Ήταν στυγνός επαγγελματίας. Από την αρχή δε μου απηύθυνε καμία ερώτηση. Ήταν συγκεντρωμένος στο δρόμο μπροστά. Εγώ είχα κουρνιάσει στο πίσω κάθισμα. Στην αρχή έψαχνα τη ζώνη. Σύντομα διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε. Έπαιζα μηχανικά με ένα σκίσιμο στο δέρμα του καθίσματος. Ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον τύπο που οδηγούσε. Έβλεπα το χοντρό λαιμό του. Τα μυώδη χέρια που έσφιγγαν το τιμόνι. Προσπάθησα να πιάσω το βλέμμα του στον καθρέφτη. Ψυχρό και παγωμένο. Δε μου έδινε καμία σημασία. Έκανε αυτό για το οποίο είχε πληρωθεί και δεν άφηνε περιθώρια για οποιαδήποτε προσωπική επαφή.
Ο δρόμος κυλούσε κάτω από τις ρόδες βρεγμένος, σκοτεινός. Το ίδιο τοπίο. Υγρό, θλιβερό. Κάποια στιγμή ο δρόμος άλλαξε. Άρχισε να ανηφορίζει. Απότομες στροφές. Κι από κάτω κενό. Έμπηξα τα νύχια μου στην τρύπα του καθίσματος, ανοίγοντας την κατά λάθος περισσότερο. Σήκωσα πάλι τα μάτια μου να δω τον οδηγό, αν είχε ακούσει το σκρατς. Προσηλωμένος στο τιμόνι, ακολουθούσε τη διαδρομή που του είχαν ορίσει.
Ήθελα να πάω στο μπάνιο. Αλλά δεν τολμούσα να του το πω. Άνοιξα μια δυο φορές το στόμα μου μα δεν κατάφερα να αρθρώσω λέξη. Κουλουριάστηκα λίγο περισσότερο και προσπάθησα να σκεφτώ κάτι άλλο. Σκέφτηκα να ανοίξω την τσάντα μου μήπως βρω καμιά καραμέλα. Αλλά φοβόμουν, δεν ήθελα να κάνω θόρυβο. Μετρούσα τις κινήσεις μου, προσπαθούσα σχεδόν να μένω ακίνητη. Πότε θα τελείωνε;

Μπήκαμε πλέον σε κατοικημένη περιοχή. Το ταξί έστριψε σε ένα γνώριμο στενό. Η γιαγιά ήταν στην αυλή και με περίμενε. Ο οδηγός σταμάτησε το αυτοκίνητο και κατέβασε τις βαλίτσες μου.
- Έφτασες καλά; με ρώτησε η γιαγιά.
Γιατί διασκεδάζω τόσο να τρομάζω τον εαυτό μου;