Για όσους διαφωνούν που παίζω μάγο στο dnd!

I Am A: Neutral Good Human Wizard (5th Level)

Ability Scores:
Strength-10
Dexterity-11
Constitution-12
Intelligence-15
Wisdom-16
Charisma-14

Alignment:
Neutral Good A neutral good character does the best that a good person can do. He is devoted to helping others. He works with kings and magistrates but does not feel beholden to them. Neutral good is the best alignment you can be because it means doing what is good without bias for or against order. However, neutral good can be a dangerous alignment when it advances mediocrity by limiting the actions of the truly capable.

Race:
Humans are the most adaptable of the common races. Short generations and a penchant for migration and conquest have made them physically diverse as well. Humans are often unorthodox in their dress, sporting unusual hairstyles, fanciful clothes, tattoos, and the like.

Class:
Wizards are arcane spellcasters who depend on intensive study to create their magic. To wizards, magic is not a talent but a difficult, rewarding art. When they are prepared for battle, wizards can use their spells to devastating effect. When caught by surprise, they are vulnerable. The wizard's strength is her spells, everything else is secondary. She learns new spells as she experiments and grows in experience, and she can also learn them from other wizards. In addition, over time a wizard learns to manipulate her spells so they go farther, work better, or are improved in some other way. A wizard can call a familiar- a small, magical, animal companion that serves her. With a high Intelligence, wizards are capable of casting very high levels of spells.

Find out What Kind of Dungeons and Dragons Character Would You Be?

Πρέπει να σταματήσω να γράφω τρομαχτικές ιστορίες.

Πρέπει να σταματήσω να γράφω τρομαχτικές ιστορίες. Πρέπει. Πριν να είναι πολύ αργά.

Όλα ξεκίνησαν πριν μερικές βδομάδες. Και στην αρχή συνέβαινε απλά στον ύπνο μου. Πρώτα είδα το ερειπωμένο σπίτι. Σε έναν ολοζώντανο εφιάλτη. Κι έπειτα το δρόμο. Αν και ξυπνούσα με ταχυπαλμία, πρέπει να ομολογήσω ότι τα απολάμβανα κάπως αυτά τα όνειρα. Τα έργα μου, σε ιδιωτική προβολή και παγκόσμια πρεμιέρα, αποκλειστικά στο κεφάλι μου.

Έπειτα όμως άρχισα να βλέπω σκηνές και στον ξύπνιο μου. Σε αυτές τις στιγμές που νοιώθεις τόσο κουρασμένος που όνειρο και πραγματικότητα δύσκολα διαχωρίζονται. Και μέρα με τη μέρα οι εικόνες αυτές γίνονταν πιο ζωντανές. Ένα απόγευμα είδα την κοπέλα στο παράθυρο. Ζωντανή, ολοζώντανη. Και πριν δω τη συνέχεια τράβηξα τις κουρτίνες και κατέρρευσα.

Τώρα πια, τα φαντάσματα από το πατάρι - μια ιστορία που δεν έχω ολοκληρώσει καν - περνάνε από πίσω μου όταν δουλεύω στον υπολογιστή. Η ματωμένη παλάμη στο παράθυρο αφήνει καθημερινά σημάδια που τρίβω με μανία να καθαρίσω. Τα βράδυα περιμένω ανυπόμονα να με πάρει ο ύπνος για να σταματήσω να ακούω το μουσικό κουτί. Να με πάρει ο ύπνος γιατί εκεί τουλάχιστον οι εφιάλτες μου δε μπορούν να με σκοτώσουν.

Τρέμω για τις ιστορίες που έκανα το λάθος να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του ήρωα.

Μα πιο πολύ φοβάμαι αυτές τις μισοσχηματισμένες εικόνες. Των κειμένων που ακόμα δεν έγραψα. Των ηρώων που δημιουργούνται στο κεφάλι μου. Του εφιάλτη που τελικά θα με σκοτώσ