Pub Crawling

Ο τίτλος του πάρτυ ήταν "pub crawling". Θεώρησα κι εγώ ότι θα κατεβούμε στην πόλη και θα γυρίζουμε από pub σε pub μέχρι να γίνουμε λιώμα! Έλα όμως που έκανα λάθος...
Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία της Νις μας χώρισαν σε ομάδες και μας έδωσαν μια λίστα με αποστολές κι ένα χάρτη. Κάτι σαν κυνήγι θησαυρού με πολύ αλκοόλ όμως!
Ισπανία, Εσθονία, Ελλάδα (x2) και Πορτογαλία ενώσαμε τις δυνάμεις μας και καταφέραμε να... γίνουμε λιώμα!

Ήπιαμε μπύρα με καλαμάκι, βότκα ξυπόλυτοι, σφηνάκια φορώντας τα εσώρουχα μας στο κεφάλι! Χορέψαμε με αγνώστους, κλέψαμε τασάκια, ποτήρια και χαρτί υγείας! Βάλαμε παγάκια στις τσέπες μας, ζητήσαμε αυτόγραφα και προφυλακτικά από περαστικούς, καθαρίσαμε τασάκια και... ανταλλάξαμε φιλιά - για τους έξτρα πόντους! ;-)
Δεν ξέρω αν ποτέ ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. Όταν φτάσαμε στο σημείο του τερματισμού ήμουν ήδη τύφλα... Όπως κι όλοι άλλωστε!
Αυτό το παιχνίδι πάντως πρέπει να το παίξουμε και στην Ελλάδα!!!

Hostel Central Station

Αν το έβλεπα απ' έξω σε καμία περίπτωση δε θα έμπαινα. Είμαστε όμως έξι άτομα και η Ylva λέει ότι είναι καλό. Και το σημαντικότερο, είναι κοντά! Είμαι τόσο κουρασμένη που δεν προβάλω αντίσταση.

Μας δείχνουν ένα δωμάτιο με οχτώ κουκέτες. Στο ένα από αυτά κοιμάται ήδη ένας ημίγυμνος τύπος. Διαλέγω ένα από τα κάτω κρεβάτια. Είναι όμως τόσο χαμηλό που δε μπορείς να καθήσεις χωρίς να χτυπάς στο πάνω. Τα πρωινά κουτούλησα αρκετές φορές. Και κάθε φορά που ο Bruno άλλαζε πλευρό αισθανόμουν ότι θα πέσει πάνω μου.

Ήταν όμως ένα πραγματικά πολύ καθαρό και χαριτωμένο hostel. 12 € το βράδυ, σεντόνια, πετσέτες και δωρεάν ίντερνετ. Με ένα χαριτωμένο μπαλκονάκι το οποίο τιμήσαμε δεόντως πίνοντας τις μπύρες μας το βράδυ και τον καφέ μας το πρωί.

Εκεί γνώρισα και τον Ολλανδό που είχε γυρίσει όλη την Ευρώπη με το ποδήλατό του. Μια Πολωνή που ταξίδευε μόνη ένα μήνα τώρα, γιορτάζοντας το τελευταίο καλοκαίρι των φοιτητικών της χρόνων. Έναν Ιταλό που εξαιτίας μιας λάθος συνεννοήσης είχε ξεμείνει στο Βελιγράδι... Μια Βραζιλιάνα, ένα Γάλλο, μια Νεοζηλανδή (28 ώρες πτήση!)...

Μόνο Έλληνα δε συνάντησα...

Κι ίσως πραγματικά είμαστε από τους λίγους ευρωπαίους που δεν μένουμε σε hostel. Είναι έξω από τη νοοτροπία μας στην τελική. Ειδικά οι κοιτώνες.
Τι φταίει όμως; Γιατί αν οι Σουηδέζες μένουν χαλαρά σε μεικτά δωμάτια, που και λεφτά έχουν και είναι συνηθισμένες σε ανέσεις, πραγματικά δεν καταλαβαίνω εμείς που κολλάμε. Στο να μείνουμε με αγνώστους; Στο να μας κλέψουν τις βαλίτσες; Ή συνηθίσαμε ίσως τις τιμές των ενοικιαζόμενων στα νησιά μας και τα hostel μας φαίνονται τόσο φτηνά που τα προσπερνάμε;

Γιατί ωραία και τα ξενοδοχεία, αλλά το hostel είναι άλλη εμπειρία... Έχει άλλο χρώμα... Έχει κάτι χύμα, κάτι multilingual, κάτι που θυμίζει teen movies. Δεν είναι απλά το μέρος που θα γυρίσεις το βράδυ να κοιμηθείς. Είναι εκεί που θα γνωρίσεις κόσμο, θα ανταλλάξεις εμπειρίες, θα πάρεις τις καλύτερες ταξιδιωτικές πληροφορίες (και δεν εννοώ από το προσωπικό). Εκεί που θα βρεις παρέα να βγεις το βράδυ, άτομα για να συνεχίσεις το ταξίδι σου, νέους φίλους...


(btw στη Σόφια, αν και κοιτάξαμε πρώτα τα hostels, τελικά σε διαμέρισμα καταλήξαμε... έτσι για να επιβεβαιώνουμε τα περί ελληνικής νοοτροπίας...)

Ό,τι ξέρω για το Βελιγράδι το έμαθα από το(ν) Κθούλου

Τον παρακάτω εμπνευσμένο ταξιδιωτικό οδηγό του Βελιγραδίου μου τον έστειλε ο FB κάνοντας με να λυθώ στα γέλια!

1) Στο Βελιγράδι δεν μιλάει κανείς Αγγλικά, εκτός από τους αρχαίους παλαιούς.

2) Οι ντόπιοι χρησιμοποιούν σύγχρονες μεθόδους υδροκαλλιέργειας που περιλαμβάνουν το να παίρνεις μια ανήλικη τσιγγάνα και να την περιφέρεις ωσάν αρκούδι από σπίτι σε σπίτι για να πάει καλά η σοδειά

3) Το γεγονός οτι λατρεύουν την Shub-Niguraath, μια μαύρη κατσίκα, ως τη θεά της γονιμότητας, υποδεικνύει οτι οι τσοπαναίοι του Βελιγραδίου έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια τους όταν βόσκουν τα κατσικάκια τους σε απόμερες πλαγές

4) Μακρυά από γιαγιάδες

5) Μακρυά από πόδια κότας

6) Γενικότερα, μακρυά και αγαπημένα

7) Οταν βγαίνουμε βόλτα στην αγορά, δεν φοράμε εσώρουχο: φοράμε απλά ένα φαρδύ, εφαπτώμενο στο κώλο μας, πορτοφόλι

8) Τη στιγμή που θα πεσει το μάτι σου πάνω σε κάτι μωβ και κεραμικό, take cover πριν πέσουν τα πρώτα πιστολίδια

9) Αν υπάρχει ένα σημείο στο οποίο οι χωρικοί φοβούνται να πάνε, δεν είναι επειδή είναι αμόρφωτοι και ηλίθιοι, αλλά επειδή έχουν παρατηρήσει πως κάθε φορά που πάνε κάποιοι εκεί, ο νεκροθάφτης του χωριού παίρνει καινούργια πόρσε

10) Αν σε έχουν καλέσει για δείπνο αλλά δεν βλέπεις πουθενά το φαγητό, μην πανικοβάλλεσαι. Μπορεί οι ώρες σου να είναι μετρημένες, αλλά σκέψου οτι θα γελάς σατανικά στο καζάνι σου όταν μεθαύριο η Baba Yaga πεθάνει απο υψηλή χοληστερίνη και τριγλυκερίδια

__________


Κι όμως! Πράγματι σε αυτό το ταξίδι ένοιωσα σαν να ήμουν μέσα στο παιχνίδι!
Ακόμη και η Florence ήταν εκεί! Ο Todorovic... Τα παζάρια που φοβόσουν ότι κάποιος θα σου βουτήξει το πορτοφόλι... Τα χωριουδάκια με τα περιέργα ονόματα. Το σπίτι της Μπάμπα Γιάγκα στο δάσος! Οι μαύρες κατσίκες...

Ευτυχώς πάντως δε συνάντησα ούτε τη Sub Nigurath!

Ούτε τον Cthulhu! :)

Το σπίτι της Μπάμπα Γιάγκα είναι τελικά στη Vranje?



Στο παζάρι δε βρήκα αγάλματα αλλά ίσως η Miss Owens θέλει μια... καινούρια μηχανή;

Βλέπω καλά τι γράφει στο τζάμι;;;

Thanks FB για τα... c(l)opy rights! :)

Τζιτζίκια στην Αθήνα;!

Κλειδωμένη καγκελόπορτα - Μέρος 2ο

Εγώ επέστρεψα... Η Αθήνα όμως είναι άδεια! Όλοι λείπουν! Τα μισά μαγαζιά στου Ψυρρή είναι κλειστά! Και στη Μορφή, στο Θησείο, βρίσκεις εύκολα τραπέζι! Δεν πάμε καλά...

Τι γίνεται όμως στην πολυκατοικία μου;
Η καγκελόπορτα ελπίζω να με διαφωτίσει...

Χτες κατά τη μία βρήκα τα φώτα της εισόδου σβηστά και την καγκελόπορτα ξεκλείδωτη...
Μμμμ...
Δύο πράγματα ταυτόχρονα πρέπει να συμβαίνουν.
Βρισκόμαστε στο χρονικό διάστημα: 12 με 2 ξεκλείδωτη... (οι λιγότερο ευσυνείδητοι κάτοικοι βγαίνουν ή δέχονται επισκέψεις ή παραγγέλνουν σουβλάκια και αφήνουν ανοιχτά...)
Και επίσης η σπιτονοικοκυρά πρέπει να λείπει, για να εξηγήσουμε και το σβηστό φως...

Για να μη διαψεύσω και την μέχρι τώρα μελέτη μου, ούτε εγώ κάθησα να κλειδώσω την καγκελόπορτα μέσα στα μαύρα σκοτάδια. Άναψα όμως το φως για να κλειδώσει τουλάχιστον ο επόμενος!

Και σήμερα κατά τις οχτώ το βράδυ που αποφάσισα να συρθώ μέχρι το σούπερ μάρκετ βρήκα την καγκελόπορτα κλειδωμένη!

Μια πρώτη διάγνωση δείχνει ότι το πολύ να είμαστε δυο άτομα στην πολυκατοικία. Και πιθανότατα και ο δεύτερος είναι εξίσου βαμπίρ και αποφεύγει τις πρωινές εξορμήσεις μες στον καύσωνα...

Για να δούμε...

It's just cigarettes...

Με μουσική υπόκρουση: Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε!

3 Αυγούστου. 5 το πρωί. Στο κουπέ είμαι μόνο εγώ και μια ταλαιπωρημένη Ελβετίδα η οποία προσπαθεί να φτάσει στην Ελλάδα. Ξέχασε όμως ότι δε μπορεί να περάσει τη Macedonia χωρίς διαβατήριο και τώρα κάνει κύκλους.
Πριν κοιμηθούμε μου έλεγε για την περιπέτεια της στο προηγούμενο τρένο, όπου αμέσως μόλις πέρασαν τα σύνορα, οι συνεπιβάτες της στο κουπέ άρχισαν να βγάζουν τσιγάρα κάτω από τα μαξιλάρια, πίσω από τα καθίσματα κι από κάθε άλλο περίεργο μέρος! Για πλάκα ελέγχω πίσω από το κάθισμα μου. Τίποτε.
Λίγο πριν τα σύνορα μας ξυπνάνε άγαρμπα δυο τύποι που μπαίνουν στο κουπέ. Ο ηλικιωμένος χώνει κάτι τσάντες κάτω από το κάθισμα μου. Ο άλλος, ο οποίος είναι υπερβολικά αδύνατος, στριμώχνει το μπουφάν του πίσω από το backpack μου. Όπως κινείται πακέτα από τσιγάρα πέφτουν από τις τσέπες και μέσα από τα ρούχα του. Η Ελβετίδα με κοιτάει τρομαγμένη. "Πάλι;". Ανασηκώνω τους ώμους. Ο υπάλληλος στα σύνορα φαίνεται να τους γνωρίζει. Τους προειδοποιεί ότι σε λίγο θα περάσουν για έλεγχο. Αλλάζουν θέσεις, κλείνουν τις κουρτίνες και ο ηλικιωμένος φυλάει τσίλιες όσο ο άλλος ανεβαίνει πάνω στο κάθισμα, βγάζει από την τσέπη του ένα κατσαβίδι (!) και αρχίζει να ξεβιδώνει το φως της οροφής. Τοποθετεί μέσα ένα κουτί τυλιγμένο σε μαύρη σακούλα. Η Ελβετίδα βουτάει τη βαλίτσα της και βγαίνει από το κουπέ. Την ακολουθώ με συνοπτικές διαδικασίες όσο ο νεαρός μου φωνάζει "It's just cigarettes"...

Για τη βαλίτσα έχετε εισιτήριο;

Σόφια. 3 Αυγούστου, δύο η ώρα το μεσημέρι. 40 βαθμοί υπό σκιά. Backpack, τσάντες, σακ βουαγιάζ... Δύο ταλαιπωρημένες τουρίστριες περιμένουν επί 45 λεπτά ένα λεωφορείο που δεν περνάει. Μια πολύ ευγενική κοπελιά που είχαμε ρωτήσει νωρίτερα για τη στάση, μας λέει ότι μόλις έμαθε ότι λόγω έργων το λεωφορείο δε σταματάει εδώ!!!
Περνάμε απέναντι στη σωστή στάση και επιτέλους μπαίνουμε στο ρημαδολεωφορείο. Χτυπάμε τα εισιτήρια και καταρρέουμε στα καθίσματα. Για την ακρίβεια χτυπάμε μόνο το ένα εισιτήριο γιατί πάνω στη μία θέση βρίσκουμε ένα ήδη χτυπημένο και η κοπέλα μας λέει ότι μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε κανονικά. Και φυσικά μπαίνει ελεγκτής! Με το άγχος για το χτυπημένο εισιτήριο του τα δείχνουμε και αρχίζει να μας μιλάει στα βουλγάρικα! Η κοπελιά προσπαθεί να μας βοηθήσει. Ο τύπος ζητάει εισιτήριο για το backpack μου! Του δείχνω τα αχτύπητα που έχω στο πορτοφόλι με την ελπίδα ότι μπορώ να τα χτυπήσω τώρα. Κουνάει το κεφάλι αρνητικά και συνεχίζει την πολυλογία στα βουλγάρικα. Η κοπελιά μας λέει ότι θέλει να κατεβούμε. Κατεβαίνουμε στη στάση και μας ζητάει 10 ΛΕΒΑ (5 ευρώ). Κατεβάζω καντήλια σε ελληνικά και αγγλικά. Φωνάζει και ένα συνάδελφο του. Μου δείχνουν ένα φυλλάδιο που λέει ότι πράγματι χρειάζομαι εισιτήριο για τις μεγάλες αποσκευές. Προσπαθώ - μάταια προφανώς - να διαμαρτυρηθώ ότι κανένας δε με ενημέρωσε όταν αγόρασα τα εισητήρια. Η Ειρήνη μου λέει να πληρώσω να τελειώνουμε. Εμένα όμως με έχει πιάσει το πείσμα μου και συνεχίζω να φωνάζω. Ζητάω να μου φωνάξουν έναν αστυνομικό. Τα μόνα αγγλικά που καταφέρνει τελικά και λέει ο τύπος είναι "Here ten ΛΕΒΑ. Police hundred ΛΕΒΑ"!!! Κατεβάζω ακόμα περισσότερα καντήλια για το παράλογο της απειλής, αλλά στο τέλος ακολουθώ τη φωνή της λογικής - της Ειρήνης δηλαδή;;;!!! - και πληρώνω το καταραμένο το πρόστιμο. Ε, εδώ που τα λέμε δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να περάσουμε όλη την πρώτη μέρα στη Σόφια σε αστυνομικά τμήματα. Άει στο διάολο όμως! Ουφ!


**** ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Χρήσιμη ταξιδιωτική συμβουλή: Όσοι ταξιδέψετε στη Σόφια μην ξεχάσετε να χτυπήσετε εισιτήριο και για τη βαλίτσα σας! ****

Ηρεμίες...

Η σχέση μου με την τάξη και τον προγραμματισμό θα έλεγα ότι είναι μάλλον.. σχετική! Αλλά σίγουρα όταν πρόκειται για ταξίδι μου αρέσει να προγραμματίζω τα πάντα. Να έχω βρει από πριν εισιτήρια, δωμάτιο, να έχω ίσως κάνει συνάλλαγμα, να έχω βρει χάρτες, αξιοθέατα. Σε αυτό όμως το ταξίδι τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι...
Καταρχάς έκανα το "λάθος" να εμπιστευτώ το Σπύρο να κανονίσει τα περί του ταξιδιού μέχρι τη Νις! Ο Σπύρος όμως είναι το πιο χαλαραααα άτομο που έχω γνωρίσει! "Ηρεμίες" μου είπε! "Δε θα με αγχώσεις εσύ με τις ερωτήσεις σου"! Και το αποτέλεσμα;
Πρώτον δε βρήκαμε τρένο για Θεσσαλονίκη! Ευτυχώς υπάρχουν και τα ΚΤΕΛ και δεν πήγαμε με ωτοστόπ... Την επόμενη μέρα πραγματικά με άγχωσε μέχρι να επιβιβαστούμε στο ρημαδοτρένο (να επισημάνω ότι δεν ξύπναγε και με τίποτε;;;). Και αν και όλα πήγαν τέλεια, εγώ φρίκαρα φτάνοντας στη Νις 3 η ώρα το βράδυ χωρίς χρήματα και χωρίς να έχω ιδέα που είμαι και τι κάνω. Ο couchsurfer όμως με τον οποίο είχε συνεννοηθεί ο Σπύρος ήρθε και μας παρέλαβε με αμάξι, μας τάισε (!) και μας κοίμισε. Ένα ζεστό μπάνιο, έξι ώρες ύπνου και πολλά cartoon στη Σέρβικη τηλεόραση αργότερα μας έκανε και ξενάγηση στην πόλη, μας πήγε για καφέ και φαγητό και μας έστειλε και στην ώρα μας για το σεμινάριο!

Το δεύτερο μέρος του ταξιδιού ήταν εξ' ορισμού φλου καθώς είχα πέντε μέρες κενές αό τη λήξη του σεμιναρίου μέχρι να συναντήσω την Ειρήνη στη Σόφια. Και καθώς δεν είχα ιδέα πως θα είναι τα πράγματα στη Νις, ποιον θα γνωρίσω και που θα θέλω να πάω μετά, δε θα μπορούσα να κάνω κανένα πρόγραμμα. Κατέληξα ότι δεν έχω καμία όρεξη να γυρίσω Θεσσαλονίκη κι ότι προτιμώ να ταξιδέψω λίγο ακόμα παρατείνοντας κι άλλο την ώρα του αποχωρισμού με τα παιδιά. Και φυσικά βρέθηκα πάλι με το... γκρουπ των ανοργάνωτων! Τελευταία στιγμή και αφού οι διοργανωτές μας είχαν ρωτήσει εκατό φορές πότε θα φύγουμε και για που, οι τρεις Πορτογάλοι, η Σουηδέζα συγκάτοικος και η αφεντιά μου πήραμε το απογευματινό λεωφορείο για Βελιγράδι! Και στο σταθμό των λεωφορείων βρήκαμε και την άλλη Σουηδέζα να μας περιμένει, μετανιώνοντας που είχε φύγει τόσο νωρίς! Μας πήγε σε ένα hostel που είχε βρει στο μεταξύ και αράξαμε εκεί τρελαίνοντας πλήρως την ιδιοκτήτρια η οποία απλά ήθελε να ξέρει πόσο θα μείνει ο καθένας μας! Έλα όμως που ούτε εμείς ξέραμε!

Μερικές ώρες πανικού σχετικά με το πως και πότε θα έρθει η Ειρήνη στη Σόφια, ξεκίνησα και το τρίτο μέρος του ταξιδιού μου, το οποίο ήταν επίσης σχεδόν ανοργάνωτο. Η κράτηση είχε γίνει τηλεφωνικά, με σπαστά αγγλικά και χωρίς να έχω καμιά περεταίρω επιβεβαίωση και φυσικά οι ώρες άφιξης δε συνέπιπταν! Παρ' όλ' αυτά όμως και την Ειρήνη βρήκα, και το δωμάτιο και όλα!

Κι αν σας πω ότι το πιο δύσκολο απ' όλα σε αυτό το ταξίδι ήταν να βρω πως θα γυρίσω; Ένας τεράστιος σιδηροδρομικός σταθμός δίπλα στο μεγαλύτερο σταθμό λεωφορείων των Βαλκανίων έκαναν την επιλογή πιο δύσκολη από ποτέ, ειδικά εφόσον εγώ ήθελα τρένο και η Ειρήνη λεωφορείο! Κι όμως, ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ! :)