Ηρεμίες...

Η σχέση μου με την τάξη και τον προγραμματισμό θα έλεγα ότι είναι μάλλον.. σχετική! Αλλά σίγουρα όταν πρόκειται για ταξίδι μου αρέσει να προγραμματίζω τα πάντα. Να έχω βρει από πριν εισιτήρια, δωμάτιο, να έχω ίσως κάνει συνάλλαγμα, να έχω βρει χάρτες, αξιοθέατα. Σε αυτό όμως το ταξίδι τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι...
Καταρχάς έκανα το "λάθος" να εμπιστευτώ το Σπύρο να κανονίσει τα περί του ταξιδιού μέχρι τη Νις! Ο Σπύρος όμως είναι το πιο χαλαραααα άτομο που έχω γνωρίσει! "Ηρεμίες" μου είπε! "Δε θα με αγχώσεις εσύ με τις ερωτήσεις σου"! Και το αποτέλεσμα;
Πρώτον δε βρήκαμε τρένο για Θεσσαλονίκη! Ευτυχώς υπάρχουν και τα ΚΤΕΛ και δεν πήγαμε με ωτοστόπ... Την επόμενη μέρα πραγματικά με άγχωσε μέχρι να επιβιβαστούμε στο ρημαδοτρένο (να επισημάνω ότι δεν ξύπναγε και με τίποτε;;;). Και αν και όλα πήγαν τέλεια, εγώ φρίκαρα φτάνοντας στη Νις 3 η ώρα το βράδυ χωρίς χρήματα και χωρίς να έχω ιδέα που είμαι και τι κάνω. Ο couchsurfer όμως με τον οποίο είχε συνεννοηθεί ο Σπύρος ήρθε και μας παρέλαβε με αμάξι, μας τάισε (!) και μας κοίμισε. Ένα ζεστό μπάνιο, έξι ώρες ύπνου και πολλά cartoon στη Σέρβικη τηλεόραση αργότερα μας έκανε και ξενάγηση στην πόλη, μας πήγε για καφέ και φαγητό και μας έστειλε και στην ώρα μας για το σεμινάριο!

Το δεύτερο μέρος του ταξιδιού ήταν εξ' ορισμού φλου καθώς είχα πέντε μέρες κενές αό τη λήξη του σεμιναρίου μέχρι να συναντήσω την Ειρήνη στη Σόφια. Και καθώς δεν είχα ιδέα πως θα είναι τα πράγματα στη Νις, ποιον θα γνωρίσω και που θα θέλω να πάω μετά, δε θα μπορούσα να κάνω κανένα πρόγραμμα. Κατέληξα ότι δεν έχω καμία όρεξη να γυρίσω Θεσσαλονίκη κι ότι προτιμώ να ταξιδέψω λίγο ακόμα παρατείνοντας κι άλλο την ώρα του αποχωρισμού με τα παιδιά. Και φυσικά βρέθηκα πάλι με το... γκρουπ των ανοργάνωτων! Τελευταία στιγμή και αφού οι διοργανωτές μας είχαν ρωτήσει εκατό φορές πότε θα φύγουμε και για που, οι τρεις Πορτογάλοι, η Σουηδέζα συγκάτοικος και η αφεντιά μου πήραμε το απογευματινό λεωφορείο για Βελιγράδι! Και στο σταθμό των λεωφορείων βρήκαμε και την άλλη Σουηδέζα να μας περιμένει, μετανιώνοντας που είχε φύγει τόσο νωρίς! Μας πήγε σε ένα hostel που είχε βρει στο μεταξύ και αράξαμε εκεί τρελαίνοντας πλήρως την ιδιοκτήτρια η οποία απλά ήθελε να ξέρει πόσο θα μείνει ο καθένας μας! Έλα όμως που ούτε εμείς ξέραμε!

Μερικές ώρες πανικού σχετικά με το πως και πότε θα έρθει η Ειρήνη στη Σόφια, ξεκίνησα και το τρίτο μέρος του ταξιδιού μου, το οποίο ήταν επίσης σχεδόν ανοργάνωτο. Η κράτηση είχε γίνει τηλεφωνικά, με σπαστά αγγλικά και χωρίς να έχω καμιά περεταίρω επιβεβαίωση και φυσικά οι ώρες άφιξης δε συνέπιπταν! Παρ' όλ' αυτά όμως και την Ειρήνη βρήκα, και το δωμάτιο και όλα!

Κι αν σας πω ότι το πιο δύσκολο απ' όλα σε αυτό το ταξίδι ήταν να βρω πως θα γυρίσω; Ένας τεράστιος σιδηροδρομικός σταθμός δίπλα στο μεγαλύτερο σταθμό λεωφορείων των Βαλκανίων έκαναν την επιλογή πιο δύσκολη από ποτέ, ειδικά εφόσον εγώ ήθελα τρένο και η Ειρήνη λεωφορείο! Κι όμως, ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ! :)