Τεχνικός δι' αλληλογραφίας

Όλα ξεκίνησαν όταν δήλωσα ότι δεν ξαναπάω σε κανενός το σπίτι να του φτιάξω το pc χωρίς αμοιβή!
Ε, είχα βαρεθεί να τρέχω και να... κυλιέμαι στα πατωματα όταν οι ιδιοκτήτες καθόντουσαν αναπαυτικά στις καρεκλίτσες τους πίνοντας καφέ και δίνοντας οδηγίες! Ενίοτε φωνάζοντας κιόλας: "Αν είναι να το κάνεις χειρότερα άστο!"
Αν πληρωνόμουν για κάθε τέτοιου είδους επίσκεψη τώρα θα είχα λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα! Τι dsl έχω συνδέσει, τι format έχω κάνει, τι προγράμματα έχω εγκαταστήσει, τι σκληρούς και dvd-players έχω συνδέσει ούτε που θυμάμαι!
Το κόλπο φαινομενικά έπιασε!
Οι φίλοι μου σταμάτησαν να μου λένε την κλασσική ατάκα "Μιας και ήρθες, δε ρίχνεις και μια ματιά στο pc μου;"!
Και ανακάλυψαν ότι έχουν κι άλλους φίλους - θύματα - τεχνικούς!
Για λίγο καιρό ήμουν πανευτυχής!
Μετά άρχισα να αισθάνομαι λίγο πικαρισμένη... Αισθανόμουν "κάπως" όταν άκουγα ότι φώναξαν κάποιον άλλο να τους φτιάξει το pc... Και καλά αν ο άλλος τα έκανε μαντάρα! Τα έπαιρνα στο κρανίο όταν άκουγα ατάκες του στυλ "Ο Νίκος μου σύνδεσε επιτέλους ΚΑΙ το cd-player που εσύ βαριόσουν!" ή "Μου καθάρισε τον υπολογιστή και τον βίδωσε κιόλας, όχι σαν κι εσένα που κάθε φορά αποφάσιζες ότι και με μια βίδα στέκεται ο σκληρός!"...
Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα!
Γιατί εγώ είχα δηλώσει ότι "δεν ξαναπάω σε κανενός το σπίτι να του φτιάξω το pc χωρίς αμοιβή"! Δεν είχα δηλώσει ότι δεν παρέχω τεχνική υποστήριξη ούτε τηλεφωνικώς!
Άρχισαν λοιπόν τα τηλέφωνα!
Για μια περίοδο σκεφτόμουν να σηκώνω το τηλέφωνο και να λέω "Έχετε καλέσει τη γραμμή δωρεάν τεχνικής υποστήριξης. Αυτή τη στιγμή όλες οι γραμμές μας είναι κατηλειμμένες. Παρακαλώ δοκιμάστε αργότερα"! Αλλά μιας κι ακόμα δεν έχω πάρει τηλέφωνο με αναγνώριση είπα να μη φρικάρω τη μάνα μου ή τη γιαγιά μου που θα με ψάχνουν να πάω να πάρω το τάπερ με τα γεμιστά!
Οπότε άρχισα να συνδέω dsl από το τηλέφωνο!
Βάζεις το καλώδιο του τηλεφώνου στο μόντεμ... Συνδέεις το καλώδιο δικτύου από το μόντεμ στον υπολογιστή.. Ε, που να ξέρω που ακριβώς είναι η υποδοχή;;; Κάπου πίσω! Ψάξε! Όχι... Αν δε χωράει προσπαθείς να το βάλεις στην υποδοχή του τηλεφώνου. Δίπλα!
Και άλλα τέτοια ωραία...
Με το τηλέφωνο στηριγμένο στον ώμο να ψάχνω στο ίντερνετ τι πακέτο έχει αγοράσει ο καθένας, τι μόντεμ έχει το συγκεκριμένο πακέτο και τι διάολο ρυθμίσεις θέλει!
Κι η πλάκα είναι ότι συνήθως δούλευε!
Μετά βέβαια περάσαμε και στο επόμενο στάδιο!
Τεχνική υποστήριξη μέσω κινητού! Εγώ στο μετρό κι η άλλη να με ρωτάει τι ρυθμίσεις χρειάζεται το e-mule! Κι οι συνεπιβάτες μου να κοιτάνε περίεργα!
Αφορμή γι αυτό το κείμενο (ναι, καλά, αφορμή για να γκρινιάξω εννοώ) ήταν η... καινούρια φωτογραφική μηχανή της αρχιτεμπέλας! Όνομα και πράγμα!
- Μα καλά, οδηγίες δεν έχει;
- Έχει, αλλά είναι στα αγγλικά και βαριέμαι!
Πρόβλημα πρώτο! Πού μπαίνει η κάρτα μνήμης; (πολύ με προκαλεί αυτή η ερώτηση... αλλά θα είμαι κυρία!) Και που να ξέρω εγώ; Ψάξε! Κάποια υποδοχή θα έχει! Αμ, δε!
Έμπνευση! Ρε συ, μήπως είναι πίσω από τη μπαταρία;;;
Το βρήκαμε!
Μετά από λίγο δεύτερο τηλέφωνο...
- Δε μπαίνειιιι...
(πάλι σκέφτομαι διάφορα περίεργα να απαντήσω αλλά διατηρώ τον επαγγελματισμό μου)
Αναλύουμε όλους τους τρόπους που μπορεί να μπει μια μνήμη σε μια υποδοχή... Από μπρος, από πίσω, μπρούμυτα, ανάσκελα! (γκουχ! γκουχ!)
Και πάλι δε μπαίνει...
- Ρε συ, όταν λέμε δε μπαίνει, τι εννοούμε; Δε χωράει; Περισσεύει; (hot line έχουμε γίνει)
Έμπνευση νούμερο δύο!
Ρε συ, μήπως η μνήμη είναι σε ανταπτοράκι;
Το βρήκαμε κι αυτό!
Να μη συνεχίσω καλύτερα... Μετά προσπαθήσαμε να βρούμε πως πας στην προεπισκόπηση, πως ρυθμίζεις το μέγεθος της φωτογραφίας και πως τραβάς βιντεάκι. Κι όλα αυτά με εμένα στο κρεβάτι, να ατενίζω το ταβάνι και να περιμένω την επιφώτηση!
Διευκρινίζω λοιπόν: δεν παρέχω πλέον δωρεάν τεχνική υποστήριξη ούτε κατ' οίκον, ούτε τηλεφωνικώς! Ούτε μέσω msn! :-Ρ

Η κρίση του Σεπτέμβρη

Αν ήταν στο χέρι μου θα έσβηνα από το ημερολόγιο ορισμένες ημερομηνίες...
Καταρχάς θα έσβηνα την 17η Ιουνίου! Και θα έμενα για πάντα 24! Και πολλά είναι ήδη... (Αν βέβαια με το σβήσιμο αυτής της μέρας εγώ εξακολουθούσα να μεγαλώνω, άστην καλύτερα, ας υπάρχει... Να παίρνω και κανένα δώρο!)
Έπειτα θα έσβηνα την Πρωτοχρονιά. Μαζί με την παραμονή... Δε θέλω να ξανακάνω απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε! Δε θέλω να βάλω νέους στόχους - που σίγουρα δε θα εκπληρώσω! Ούτε να ξαναπνίξω τον... πόνο μου στη σαμπάνια! Άσε που έτσι θα γλιτώσω κι από τα κάλαντα! Κι από τη χασούρα στα χαρτιά! Και τη μόνιμη ατυχία μου στη βασιλόπιτα! (κι από την ηλίθια θεωρία ότι το πως θα σου πάει η χρονιά εξαρτάται από το πως θα σου πάει όπως η πρώτη μέρα! γιατί αν πάει έτσι... δεν πάει!)
Μιας και πήρα φόρα ας σβήσω και την 14η Φεβρουαρίου. Την οποία την απεχθάνομαι έτσι κι αλλιώς. Είτε είμαι μόνη είτε όχι... Όχι άλλες καρδούλες! Όχι άλλα λούτρινα αρκουδάκια που λένε σ' αγαπώ! Όχι άλλα κόκκινα τριαντάφυλλα και κάρτες που τραγουδάνε!
Να σβήσω και το Πάσχα; Μπα... Άστο! Τετραήμερο βγάζει... Βολεύει!
Και τέλος θα έσβηνα ολόκληρο το Σεπτέμβρη! Την κατεξοχήν μεταβατική περίοδο! Από τις διακοπές στα βάσανα! Την περίοδο που ουσιαστικά ξεκινάει ο χρόνος! Από τα έξι, που μας στέλνουν για πρώτη φορά σχολείο, μέχρι να βγούμε στη σύνταξη ο Σεπτέμβρης θα φωνάζει "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του"! Τέρμα το καλοκαίρι! Πίσω στα θρανία, στη ρημαδοεξεταστική, στη δουλειά. Και καπάκι θα αρχίσει και να βρέχει. Το ραδιόφωνο θα παίζει τα τραγούδια που με κάνουν να θέλω να κόψω τις φλέβες μου. Θα με πιάνουν κι οι τύψεις μου που όλο ανέβαλα το διάβασμα και τώρα τρέχω και δε φτάνω... Θα με πιάνουν και τα νεύρα μου που οι άλλοι θα γυρνάνε μαυρισμένοι κι εγώ θα μετράω στα δάχτυλα του ενός χεριού τα μπάνια που έκανα φέτος (μαζί με τα βραδινά...).

Γαμώ το!
Με έπιασε πάλι η κρίση του Σεπτέμβρη...
I feel blue...
Τα νεύρα μου είναι τσιτωμένα.
Είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα με το παραμικρό.

Πώς γίνεται να περάσει αυτός ο μήνας σε fast forward;

Master Mind σε έξι κινήσεις...

Μπλε. Πράσσινο. Κόκκινο. Γαλάζιο.
2 μαύρα...

Το κεφάλι μου πονάει. Και βαριέμαι να σκεφτώ.

Μωβ. Μωβ. Κίτρινο. Κίτρινο.
1 λευκό...

Μια κίνηση που πάντα μετανιώνω. Δε μου αρέσει να ξοδεύω έτσι τις κινήσεις μου. Αλλά πραγματικά αυτή τη στιγμή δε μπορώ να σκεφτώ. Πραγματικά πονάει το κεφάλι μου. Και θα ήθελα να σηκωθώ από τον υπολογιστή. Αλλά δε μπορώ. Ψυχαναγκασμός; Ίσως;

Κίτρινο. Πράσινο. Κόκκινο. Μπλε.
1 μαύρο, ένα λευκό.

Γιατί το κίτρινο και όχι το μωβ;

Κίτρινο. Κόκκινο. Κόκκινο. Γαλάζιο.
2 μαύρα, ένα λευκό.

Γιατί το κίτρινο και όχι το μωβ;

Κίτρινο. Γαλάζιο. Κόκκινο. Γαλάζιο.
2 μαύρα, δύο λευκά.

Κι όμως... Ήταν το κίτρινο...
Το μυαλό μου δε συμφωνεί με τις κινήσεις των χεριών μου. Τα χέρια μου όμως έχουν πάρει πρωτοβουλία.
Μία κίνηση μένει. Να το λύσω. Να κλείσω επιτέλους το pc. Το κεφάλι μου θα σπάει.
Προσπαθώ να ελέγξω τις πάνω σειρές. Πρέπει να είναι απλό πλέον. Οι χρωματιστές τελείες μπερδεύονται.
Να το λύσω...
Να το κλείσω...

Γαλάζιο. Κίτρινο. Κόκκινο. Γαλάζιο.

Ναι.

You solved it in 6 moves.
Do you wish to play again?

Ναι.

Τα χέρια μου πήραν για άλλη μια φορά την πρωτοβουλία...

Μπλε. Πράσινο. Κόκκινο. Γαλάζιο.

I wish it was over...

Το ερειπωμένο σπίτι

Τρία πιτσιρίκια κλωτσάνε μια μπάλα έξω από το ερειπωμένο σπίτι. Κάθομαι απέναντι, μασουλώντας σποράκια και τα κοιτάω. Κοιτάω και το ρολόι μου. Έχει αργήσει.
Που και που η μπάλα ξεφεύγει και χώνεται στους θάμνους της αυλής. Τότε τα πιτσιρίκια κοιτιούνται με νόημα κι ένα από αυτά τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί, παίρνει τη μπάλα και γυρίζει στην ασφάλεια του δρόμου. Χωρίς να ρίξει μια δεύτερη ματιά στο σπίτι.
Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει. Τα σποράκια έχουν σχηματίσει ένα βουναλάκι δίπλα μου. Δεν πρόκειται να έρθει...
Δε φεύγω όμως ακόμα. Μένω λίγο ακόμα εκεί, παρατηρώντας τα παιδιά.
Ένα κρατς κι έπειτα μια περίεργη παγωμάρα επικρατεί. Τα παιδιά έχουν σταματήσει να παίζουν. Η μπάλα έχει ξεφύγει για άλλη μια φορά. Έχει μπει στο σπίτι από το ανοιχτό παράθυρο.
Τα δυο παιδιά αρχίζουν να σκουντάνε το τρίτο. "Είναι η σειρά σου", του λένε. Το παιδί όμως δεν κουνιέται. Συνεχίζουν να το σπρώχνουν. Το σέρνουν σχεδόν μέχρι την καγκελόπορτα της αυλής. Το παιδί γατζώνεται από τα κάγκελα. Βάζει τα κλάματα.
Σηκώνομαι και πλησιάζω. Μπαίνω αποφασιστικά στην αυλή. Τα παιδιά κάνουν δυο βήματα πίσω και παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Το παιδί που μέχρι πριν λίγο έκλαιγε σκουπίζει τα μάτια του με την ανάστροφη της παλάμης.
Τα ψηλά χόρτα γαργαλάνε τα πόδια μου. Ελπίζω να μην έχει τσουκνίδες.
Κοιτάω το παράθυρο στο οποίο έπεσε η μπάλα. Δεν τη βλέπω. Πρέπει να έχει κυλίσει πιο μέσα. Δοκιμάζω την πόρτα. Είναι κλειδωμένη. Κάθομαι στο περβάζι του παραθύρου και μπαίνω στο σπίτι. Τα παπούτσια μου σηκώνουν ένα σύννεφο σκόνης. Βρίσκομαι σε ένα άδειο δωμάτιο.


Τα μάτια μου σιγά σιγά συνηθίζουν στο μισοσκόταδο του σπιτιού. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Κλειστοφοβική.
Η μπάλα έχει κυλίσει στο βάθος. Σε ένα δεύτερο δωμάτιο. Προχωράω προς τα εκεί.
Πιάνω τη μπάλα.
Το δωμάτιο είναι κι αυτό άδειο. Σε μια γωνιά ένα μεταλλικό κουτί. Το παίρνω. Το ανοίγω. Φωτογραφίες και χαρτιά. Γράμματα. Μερικές κάρτες. Ένα κομμάτι φιλμ. Το σηκώνω και το κοιτάω στο λιγοστό φως που μπαίνει από το παράθυρο.
Μια παρέα που παίζει με μια μπάλα. Μια μπάλα που πέφτει στο ανοιχτό παράθυρο. Μια κοπέλα που πάει να την πιάσει. Ένα κουτί με φωτογραφίες. Η τελευταία στάση είναι καμμένη.
Ένας μεταλλικός ήχος ακούγεται πίσω μου. Γυρνάω απότομα. Ένας άντρας στέκεται στο άνοιγμα της πόρτας. Στα χέρια του κρατάει μια φωτογραφική μηχανή. Και ξέρω ότι έχει άλλη μια πόζα. Μία τελευταία πόζα...

Η κοπέλα στο παράθυρο

Το παράθυρο του σπιτιού μου βλέπει στον ακάλυπτο. Και συχνά, όταν κάθομαι στο γραφείο, κοιτάω έξω. Σπάνια κάθεται κάποιος στο μπαλκόνι του. Μόνο μια κοπέλα είναι πάντα στο παράθυρο της. Χλωμή, με μακρυά, ξανθά μαλλιά. Καπνίζει ακουμπισμένη στο περβάζι. Με το βλέμμα άδειο.
Χτες την κοίταζα πάλι. Καθόταν εκεί. Ακίνητη. Κάθε φορά που σήκωνα τα μάτια μου την έβλεπα στην ίδια θέση. Που και που μόνο τίναζε τη στάχτη του τσιγάρου της. Που και που έσβηνε το ένα και άναβε ένα άλλο.
Πρώτη φορά την παρατηρούσα τόσο πολλή ώρα.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει κι αυτή στεκόταν ακόμα εκεί. Ήθελα να φύγω από το γραφείο, να ξαπλώσω, αλλά για κάποιο λόγο δε μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της.
Μια δυο φορές που έκανα να σηκωθώ νόμισα ότι άκουσα τη φωνή της μες στο κεφάλι μου. "Μη! Μη σηκωθείς. Μείνε λίγο ακόμη. Υπάρχει λόγος."
Κι έμεινα πράγματι αρκετή ώρα ακόμη στην ίδια στάση.
Έξω πια είχε βραδιάσει για τα καλά. Ούτε εγώ ούτε αυτή είχαμε ανάψει τα φώτα στο σπίτι. Αυτό που έβλεπα πια ήταν μια σκιά στο παράθυρο. Που φωτιζόταν που και που από την κάφτρα του τσιγάρου της.
Είχα αρχίσει να κουράζομαι. Και με είχε πιάσει μια διαολεμένη δίψα. Αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Ούτε για να διανύσω τα πέντε βήματα μέχρι το ψυγείο.
Ώσπου ξαφνικά τον είδα. Πλησίαζε αργά αργά από πίσω της. Στα χέρια του κρατούσε ένα κομμάτι σχοινί.
Την αγκάλιασε απαλά. Άρχισε να τη φιλά στο λαιμό.
Αυτή δε γύρισε να τον κοιτάξει. Δεν ανταποκρίθηκε στα χάδια του. Έγειρε απλά λίγο το κεφάλι στο πλάι. Αυτός συνέχισε να τη φιλάει. Σιγά σιγά πέρασε το σχοινί γύρω από το λαιμό της.
Η κοπέλα έμεινε σχεδόν ακίνητη. Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι κι έμεινε εκεί. Σε στάση αναμονής.
Αυτός με μια αποφασιστική κίνηση έσφιξε το σχοινί.
"Μηηηηηηηηη!", φώναξα... Αλλά κανένας ήχος δε βγήκε από το στόμα μου. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά τα πόδια μου ήταν μουδιασμένα. Προσπάθησα να πιάσω το τηλέφωνο αλλά ένιωσα το κεφάλι μου βαρύ. Έκανα δυο αβέβαια βήματα προς το κινητό μου και σωριάστηκα στο κρεβάτι. Μετά από άλλες δυο αποτυχημένες προσπάθειες παραδόθηκα. Ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ αργά για να κάνω κάτι.
Με πήρε ο ύπνος. Ένας ύπνος ανήσυχος. Όλο εφιάλτες.
Το πρωί ξύπνησα κουρασμένη και πιασμένη. Διψώντας απελπιστικά. Πήγα στο μπάνιο, έβαλα το πρόσωπο μου κάτω από τη βρύση κι ήπια μέχρι να ξεδιψάσω. Σιγά σιγά τα χτεσινοβραδινά γεγονότα επέστρεψαν στο μυαλό μου. Κι ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά.
Πρέπει κάτι να κάνω οπωσδήποτε. Κάποιον να ειδοποιήσω. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου. Η γραμμή ήταν κατηλειμμένη. Δοκίμασα άλλες τρεις φορές. Βηματίζοντας πάνω κάτω. Δοκίμασα να πάρω την Άννα στο κινητό. Αλλά το είχε κλειστό.
Δε μπορούσα να περιμένω άλλο. Πήρα το 100. Την ώρα που άνοιξε επιτέλους η γραμμή την είδα. Ήταν και πάλι εκεί. Στο παράθυρο. Με τα μακρυά, ξανθά μαλλιά της και το βλέμμα άδειο...

Βοήθειαααααα!

Τι δείχνει ρε παιδιά αυτή η εικόνα; Ποια διαδικασία περιγράφει; Όποιος έχει καμιά ιδέα ας βοηθήσει...

Έχω καεί με τις mystikes.selid.es κι αυτός είναι ο γρίφος 104...

ΤΩΡΑ

Το δωμάτιο είναι τελείως σκοτεινό. Το μόνο φως προέρχεται από την οθόνη του υπολογιστή. Θα έπρεπε να σηκωθεί να ανάψει το φως. Να πιει λίγο νερό. Να ξεμουδιάσει. Αλλά μένει εκεί. Μπροστά στην οθόνη. Χτυπώντας ακατάπαυστα τα πλήκτρα. Δε μπορεί πια να δει το πληκτρολόγιο αλλά οι κινήσεις γίνονται ενστικτωδώς. Τα γράμματα γεμίζουν τη σελίδα ακατάπαυστα.
Από κάπου μακρυά ακούγεται ένας θόρυβος. Γυαλλιά που σπάνε. Μια σειρήνα. Ποδοβολητό. Η καγκελόπορτα του σπιτιού ανοίγει. Βήματα. Βήματα στις σκάλες. Βήματα που όλο πλησιάζουν. Είναι σχεδόν έξω από την πόρτα.
Αλλά δε μπορεί να σηκωθεί. Δε μπορεί να αντιδράσει. Δε μπορεί ούτε να φωνάξει. Δε μπορεί καν να σταματήσει να γράφει.
Τα βήματα έχουν σταματήσει έξω από την πόρτα. Δε μπορεί να θυμηθεί αν έχει κλειδώσει. Ακούει μια βαριά ανάσα. Κάποιος στηρίζεται στην πόρτα. Δοκιμάζει το πόμολο.
Δεν έχει κλειδώσει. Δεν έχει κλειδώσει.
Ίσως αν σηκωνόταν τώρα να προλάβαινε να κάνει κάτι. Να φωνάξει βοήθεια. Να καλέσει το 100.
Αλλά δε σηκώνεται. Συνεχίζει να γράφει.
Η πόρτα ανοίγει απαλά. Με ένα μικρό τρίξιμο. Κάποιος έχει μπει μέσα στο σπίτι. Σίγουρα έχει δει τη σκυμμένη φιγούρα που πληκτρολογεί ακατάπαυστα.
Δεν τολμάει να γυρίσει. Δεν τολμά να σταματήσει να γράφει. Τα βήματα πλησιάζουν. Αυτός ο κάποιος είναι ακριβώς πίσω της. Σχεδόν νοιώθει την ανάσα του στο σβέρκο της. Ακούει τους χτύπους της καρδιάς του. Ίσως να είναι κι η δικιά της. Που πλέον χτυπάει δυνατά και γρήγορα.
Συνεχίζει να γράφει. Συνεχίζει να γράφει ενώ αυτός ο κάποιος είναι ακριβώς πίσω της. Κι ίσως προσπαθεί να διαβάσει αυτά που γράφει.
Αυτά που γράφει... Αυτά που γράφει...
Πλέον δεν ξέρει τι άλλο να γράψει. Σίγουρα το τέλος είναι κοντά. Αχ. Ας δώσει ένα τέλος στην αγωνία της. Ας βάλει το μαχαίρι του στο λαιμό της. Ας δώσει ένα τέλος τώρα. ΤΩΡΑ. ΤΩΡΑ. ΤΩΡΑ. ΤΩΡ