Η κρίση του Σεπτέμβρη

Αν ήταν στο χέρι μου θα έσβηνα από το ημερολόγιο ορισμένες ημερομηνίες...
Καταρχάς θα έσβηνα την 17η Ιουνίου! Και θα έμενα για πάντα 24! Και πολλά είναι ήδη... (Αν βέβαια με το σβήσιμο αυτής της μέρας εγώ εξακολουθούσα να μεγαλώνω, άστην καλύτερα, ας υπάρχει... Να παίρνω και κανένα δώρο!)
Έπειτα θα έσβηνα την Πρωτοχρονιά. Μαζί με την παραμονή... Δε θέλω να ξανακάνω απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε! Δε θέλω να βάλω νέους στόχους - που σίγουρα δε θα εκπληρώσω! Ούτε να ξαναπνίξω τον... πόνο μου στη σαμπάνια! Άσε που έτσι θα γλιτώσω κι από τα κάλαντα! Κι από τη χασούρα στα χαρτιά! Και τη μόνιμη ατυχία μου στη βασιλόπιτα! (κι από την ηλίθια θεωρία ότι το πως θα σου πάει η χρονιά εξαρτάται από το πως θα σου πάει όπως η πρώτη μέρα! γιατί αν πάει έτσι... δεν πάει!)
Μιας και πήρα φόρα ας σβήσω και την 14η Φεβρουαρίου. Την οποία την απεχθάνομαι έτσι κι αλλιώς. Είτε είμαι μόνη είτε όχι... Όχι άλλες καρδούλες! Όχι άλλα λούτρινα αρκουδάκια που λένε σ' αγαπώ! Όχι άλλα κόκκινα τριαντάφυλλα και κάρτες που τραγουδάνε!
Να σβήσω και το Πάσχα; Μπα... Άστο! Τετραήμερο βγάζει... Βολεύει!
Και τέλος θα έσβηνα ολόκληρο το Σεπτέμβρη! Την κατεξοχήν μεταβατική περίοδο! Από τις διακοπές στα βάσανα! Την περίοδο που ουσιαστικά ξεκινάει ο χρόνος! Από τα έξι, που μας στέλνουν για πρώτη φορά σχολείο, μέχρι να βγούμε στη σύνταξη ο Σεπτέμβρης θα φωνάζει "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του"! Τέρμα το καλοκαίρι! Πίσω στα θρανία, στη ρημαδοεξεταστική, στη δουλειά. Και καπάκι θα αρχίσει και να βρέχει. Το ραδιόφωνο θα παίζει τα τραγούδια που με κάνουν να θέλω να κόψω τις φλέβες μου. Θα με πιάνουν κι οι τύψεις μου που όλο ανέβαλα το διάβασμα και τώρα τρέχω και δε φτάνω... Θα με πιάνουν και τα νεύρα μου που οι άλλοι θα γυρνάνε μαυρισμένοι κι εγώ θα μετράω στα δάχτυλα του ενός χεριού τα μπάνια που έκανα φέτος (μαζί με τα βραδινά...).

Γαμώ το!
Με έπιασε πάλι η κρίση του Σεπτέμβρη...
I feel blue...
Τα νεύρα μου είναι τσιτωμένα.
Είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα με το παραμικρό.

Πώς γίνεται να περάσει αυτός ο μήνας σε fast forward;