Αφήστε τα ποτά...

...κι ελάτε στην πορεία!

Ή ακόμα καλύτερα "Πάρτε τα ποτά κι ελάτε στην πορεία"...

Κι αν ψάχνουμε εναλλακτικού τίτλους: "Αίσθημα ενοχής"

Σε ένα ρακάδικο στο Θησείο, γύρω στις 12. Κάθομαι με μια φίλη. Συζητάμε γι αυτά που είδαμε στην καθιστική διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή. Την απουσία δημοσιογράφων (γιατί άλλωστε; δε γινόντουσαν επεισόδια. μάλλον δεν πουλάγαμε). Παίζουμε το παιχνίδι με τις διαφορές: Εικόνες από την Tv και η πραγματική Αθήνα... Στέλνουμε την... ανταπόκρισή μας στους φίλους στο εξωτερικό.

"Φαντάζεσαι να πέρναγε πορεία από εδώ; Ανάμεσα από τις τρεντοκαφετέριες; Να έφτανε μέχρι εδώ;"

Το είπα για πλάκα.

Λίγα λεπτά μετά όμως πράγματι μια ομάδα ατόμων κατηφορίζει φωνάζοντας συνθήματα. Πορεία στην Ηρακλειδών;!

"Αφήστε τα ποτά κι ελάτε στην πορεία" φωνάζουν.
Ένας τύπος αρχίζει να βρίζει μια παρέα σε ένα διπλανό τραπέζι.
Μια κοπελιά τσιρίζει υστερικά. "Ένας! Έστω ένας ας σηκωθεί!".
Κάποιοι άλλοι επιχειρούν να τραβήξουν τον κόσμο από τις καρέκλες τους.

Η κοπελιά που τσίριζε βρίσκεται κοντά μου. Τη φωνάζω να της μιλήσω. Αρχικά με απολογητική διάθεση. Μετά προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω.
Έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα... Δεν ακούει. Είναι σε μια κατάσταση που αναγνωρίζω. Είναι τσιτωμένη, σχεδόν έτοιμη να βάλει τα κλάματα από αγανάκτηση.

Δυστυχώς τα λόγια που θα ήθελες να πεις τα σκέφτεσαι πάντα μετά...

Κι εγώ έχω φωνάξει πολλές φορές "Εσείς που τώρα κοιτάτε την πορεία ελάτε να παλέψουμε για ..." (συμπληρώστε κατά περίσταση) (γιατί η γενιά μας έχει βγει πολλές φορές στους δρόμους) (και δεν εννοώ το Euro, το Eurobasket ή τη Eurovision όπως μου είχε πει μια κοπελιά πρόπερσυ στις φοιτητικές κινητοποιήσεις)
Κι εγώ το έχω φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορώ, πολλές φορές κοιτώντας με αγανάκτηση τους περαστικούς που μας κάναν χάζι. Κι εγώ έχω αισθανθεί έτοιμη να κλάψω από τα νεύρα μου απέναντι σε άτομα που αρνούνται να με καταλάβουν.

Αυτό όμως με δικαιολογεί αν αρχίσω να βρίζω αυτούς που κοιτάν από τα μπαλκόνια τους;
Δικαιούμαι να αρχίσω να τραβάω από το χέρι κάποιον να με ακολουθήσει;

Και στο κάτω κάτω, θέλουμε στις πορείες άτομα που δεν ξέρουν γιατί είναι εκεί;;;

Κοπελιά, το γεγονός ότι εσείς ήσαστε ακόμα στο δρόμο ενώ εγώ είχα πάει να πιω το ποτό μου, ναι, μου δημιούργησε τύψεις.
Και ίσως ταρακούνησε και κάποιους ακόμη.
Αυτό ήταν που κερδίσατε. Δε χρειαζόταν να μας βρίσετε. Ούτε να μας τραβήξετε.
Αυτός που ήθελε να ακούσει άκουσε. Αυτός που ήταν δεκτικός το πήρε το μήνυμα.
Οι άλλοι ίσως δεν το πάρουν ποτέ. Σίγουρα όμως όχι με αυτόν τον τρόπο.

Λίγο αργότερα κατηφόρισε και ο Χ.. Χαιρετηθήκαμε. Μου είπε ότι υπάρχει ακόμα κόσμος στο Σύνταγμα.
Για άλλη μια φορά ένιωσα ένοχη που έπινα το ποτό μου. Εδώ ο κόσμος καίγεται...
"Κράτα εσύ τη βραδινή βάρδια. Εμείς κάνουμε διάλειμμα.." ξεκίνησα να αστειευτώ.
"Κι εγώ πάω να βρω τους άλλους τώρα. Είναι έξω ο Α. και είπαμε να βρεθούμε για μια μπύρα".

Χμμμ... Η ζωή - περιέργως - συνεχίζεται...
Δε σημαίνει ότι ξεχνάμε.
Ούτε ότι σταματήσαμε.