Περί γραφής...

Το έχω γράψει και το έχω πει πολλές φορές. Οι λευκές σελίδες με προκαλούν. Θέλω να πιάσω το στυλό μου και να τις γεμίσω. Να μεταφέρω στο χαρτί όσα έχω στο κεφάλι μου. Ολόκληρα άρθρα. Μισοτελειωμένα βιβλία. Θεατρικά έργα. Μερικά ποιήματα. Κάποιες ατάκες και ευφυολογήματα της στιγμής.
Που και που σημειώνω δυο τρία πραγματάκια σε κάποιο τετράδιο, στο κινητό μου, στα άπειρα αρχεία του notepad που έχω αποθηκευμένα στην επιφάνεια εργασίας μου. Και συνήθως μένουν εκεί. Ποτέ δεν τα συνεχίζω, δεν τα ολοκληρώνω, δεν τα δημοσιεύω.
Γελώντας με το πρόβλημα μου, σήμερα ανακοίνωσα ότι η μόνη λύση θα ήταν να έχω κάποιον να του τα υπαγορεύω. Κάποιοι νομίζω προσφέρθηκαν, με το αζημείωτο βέβαια. Κάποιοι άλλοι μου είπαν να πάρω ένα κασετοφωνάκι. Λες;
Λες να αρχίσω να καταγράφω έτσι τις σκέψεις μου; Και άραγε αυτό που έχει μια λογική και συνεχή ροή στο μυαλό μου θα ακούγεται εξίσου συγκροτημένο όταν θ' ανοίξω το στόμα μου;
Τι έχω να χάσω όμως άλλωστε; Οι γείτονες έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να με αγαπάνε ιδιαίτερα! Κι η σπιτονοικοκυρά μου - που μου είχε πει ότι θέλει να βάλει κοπέλα στο σπίτι για να είναι πιο ήσυχη - μάλλον θα κουτουλάει το κεφάλι της στον τοίχο. Οπότε ίσως να το δοκιμάσω κι αυτό!
Είναι μια "θεραπεία" κι αυτή άλλωστε...


Το Σύνδρομο Μαρκόνι

Ο Γκρογκ ομολόγησε πως κι ο ίδιος ήταν τρόφιμος του Οίκου Σπινόζα. Τον βασάνιζε μια πάθηση που ήταν γνωστή ως Σύνδρομο του Μαρκόνι. Μια ασθένεια που τον έκανε να φαντάζεται άπειρα λογοτεχνικά κείμενα, χωρίς να μπορεί να γράψει μήτε μια αράδα.
"Συγκεντρωνόμαστε κάθε Σάββατο στο υπόγειο της πτέρυγας Βουδαπέστη και αφηγείται ο καθένας τα απραγματοποίητα μυθιστορήματά του. Είμαστε εφτά, σπανιότερα οχτώ. Μιλάμε ακατάπαυστα, διακόπτει ο ένας τον άλλον. Κανένας δε μπορεί να γράψει, κανένας από εμάς δεν έχει γράψει μήτε μία λέξη. Είμαστε απραγματοποίητες υποσχέσεις, είμαστε φαντάσματα συγγραφέων, μηχανές που μιλούν και ποτέ δε σταματούν. Μιλάμε ακατάπαυστα σ' εκείνο το ερειπωμένο υπόγειο, ώσπου έρχεται η στιγμή να μας διώξει ο συντονιστής. Είναι ένας ψυχολόγος, που υπήρξε κι αυτός θύμα του Συνδρόμου Μαρκόνι αλλά τώρα πια έχει ευτυχώς θεραπευτεί. Δε γράφει τίποτα, μα ούτε ονειρεύεται να γράψει. Φεύγουμε όλοι παρέα, πάντοτε περιγράφουμε τα βιβλία μας, μα δε μπορούμε να γράψουμε ούτε μια λίστα με τους τίτλους των βιβλίων μας."

Απόσπασμα από το βιβλίο Μαύρη Λογοτεχνία του Πάμπλο Δε Σάντις, Εκδόσεις opera.

Γραφομανία

Άνοιξε την πόρτα ενός μικρού, φωτεινού δωματίου. Υπήρχε ένα μεταλλικό κρεβάτι κι ένα τραπέζι (ή μάλλον, παντού υπήρχαν χαρτιά, κι από κάτω μάντευες την ύπαρξη ενός τραπεζιού κι ενός μεταλλικού κρεβατιου). Τα χαρτιά σκέπαζαν εντελώς έναν άντρα που ήταν πεσμένος στο πάτωμα και συνέχιζε να γράφει. Οι τοίχοι ήταν γραμμένοι, οι πόρτες και το πουκάμισο του άντρα ήταν γραμμένα.
"Δε μπορεί να σταματήσει να γράφει" αποκρίθηκε η γιατρός Μπερναμπέ.
"Δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ. Μερικές φορές στον ύπνο του τα χέρια του ψάχνουν χαρτί και μολύβι και χαράζουν ακατανόητα σημάδια. Το πρωί τα καθαρογράφει." [..] "Λέει πως πρέπει να συνεχίσει να γράφει για να μην εξαφανιστούν τα πράγματα που έχει γύρω του. Είναι μια πάθηση σπάνια, πολύ λίγα τέτοια περιστατικά έχουν αναφερθεί. Ακόμα δεν υπάρχει ακριβής κλινική περιγραφή. Προσωρινά το ονομάζουμε γραφομανία ή ασθένεια του Βαν Χολστ, που είναι το όνομα του πρώτου ασθενούς."

Απόσπασμα από το βιβλίο Μαύρη Λογοτεχνία του Πάμπλο Δε Σάντις, Εκδόσεις opera.

_______

Το άρθρο για τα είδη του τουρίστα παρακάτω ήταν ένα κείμενο το οποίο είχα γράψει και ξαναγράψει στο μυαλό μου πάνω από 4 φορές. Σκέφτηκα το θέμα πριν μια βδομάδα. Και σιγά σιγά το διαμόρφωνα στο κεφάλι μου. Κατέληξα στην οριστική του μορφή σήμερα το μεσημέρι και το επαναλάμβανα μες στο κεφάλι μου πηγαίνοντας να συναντήσω την παρέα για καφέ. Το κείμενο που πληκτρολόγησα τελικά είναι απλά το φάντασμα του αρχικού. Μια πρόχειρη αναπαράσταση, μια εικασία σαν αυτές των αρχαιολόγων που προσπαθούν από ελάχιστα κομμάτια να αναπαράγουν το πρωτότυπο...
Ε, λοιπόν, το αποφάσισα! Θα πάρω ένα μαγνητοφωνάκι! Και θα το ονομάσω Μαρούσκα! Μαρούσκα γράφε! :-Ρ