1.5.07

Βραδιά με φίλους και κιθάρα

Σε ένα φοιτητικό δωμάτιο. Άφθονα κουτάκια μπύρας. Γεμάτα τασάκια. Κόσμος καθισμένος στο πάτωμα. Να σιγοτραγουδάει. Και ο Χ. να γρατσουνάει την κιθάρα...

Τα τραγούδια εναλλάσσονται... Τα λα-λα-λα συμπληρώνουν τα κενά στους στίχους... Δε λείπουν οι αυτοσχεδιασμοί.

Από τη μία θέλω να κόψω τις φλέβες μου, με τις χορδες της κιθάρας κατά προτίμηση! Μα γιατί όλα τα τραγούδια πρέπει να σου θυμίζουν κάτι; Γιατί το άκουσμα κάποιων στίχων πρέπει να σε διαλύει τόσο;

Κι εκεί που πάει να με πιάσει η μαύρη κατάθλιψη (φταίει και το γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 21), ακούω το... Carnation! Ναι, τη διαφήμιση εννοώ! Οι Daltons θέλουνε ν'αρπάξουνε τη Λόλα, μα ένα καλάμακι τους τ' αλλάζει όλααα!!

Ε, δε μπόρεσα! Λύθηκα στα γέλια! Πάει και η κατάθλιψη Πάει και η νύστα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μια σούπερ ατυχία

Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ παλιά και όχι πολύ μακριά από εδώ, ζούσε ένα αγόρι, που το έλεγαν Σπύρο. Ο Σπύρος ήταν ένα αγόρι σχεδόν ...