Σε ένα φοιτητικό δωμάτιο. Άφθονα κουτάκια μπύρας. Γεμάτα τασάκια. Κόσμος καθισμένος στο πάτωμα. Να σιγοτραγουδάει. Και ο Χ. να γρατσουνάει την κιθάρα...
Τα τραγούδια εναλλάσσονται... Τα λα-λα-λα συμπληρώνουν τα κενά στους στίχους... Δε λείπουν οι αυτοσχεδιασμοί.
Από τη μία θέλω να κόψω τις φλέβες μου, με τις χορδες της κιθάρας κατά προτίμηση! Μα γιατί όλα τα τραγούδια πρέπει να σου θυμίζουν κάτι; Γιατί το άκουσμα κάποιων στίχων πρέπει να σε διαλύει τόσο;
Κι εκεί που πάει να με πιάσει η μαύρη κατάθλιψη (φταίει και το γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 21), ακούω το... Carnation! Ναι, τη διαφήμιση εννοώ! Οι Daltons θέλουνε ν'αρπάξουνε τη Λόλα, μα ένα καλάμακι τους τ' αλλάζει όλααα!!
Ε, δε μπόρεσα! Λύθηκα στα γέλια! Πάει και η κατάθλιψη Πάει και η νύστα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Πιστεύετε στις κατάρες; Στις κατάρες της τσιγγάνας; "Ασήμωσε κούκλα μου να σου πω ποιος σε αγαπά..." "Πάρε ένα λουλουδάκι, ομ... -
Ο Ντίμης δεν υπήρξε ποτέ. Αυτή ήταν η επίσημη στάση της αστυνομίας. Αυτό το εύλογο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν όλοι. Όμως η Αγάθη ήξε...
-
Με τον κλασσικό τρόπο που περιπλανιέται κανείς άσκοπα στο διαδίκτυο, χαζεύοντας το newsfeed στο facebook έκανα κλικ στο link ενός φίλου, ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου