Αναλογική Vs Ψηφιακή φωτογραφική

Πόσα χρόνια έχετε να εμφανίσετε φωτογραφίες από αναλογική μηχανή; Εγώ είχα ακριβώς 6! Βρήκα και τον τελευταίο φάκελο με φωτογραφίες για αποδεικτικό...

Η ψηφιακή μου μηχανή - ή μάλλον αυτή του αδερφού μου, που δανείζομαι όταν θέλω να βγάλω φωτογραφίες της προκοπής - με έχει σώσει! Από τα φιλμ που τελειώνουν την πιο ακατάλληλη στιγμή, από τις φωτογραφίες που περιμένω πως και πως να εμφανιστούν και τελικά βγαίνουν κουνημένες...

Η δυνατότητα προεπισκόπησης που μου επιτρέπει να δω άμεσα αν κατάφερα τελικά να βγάλω αυτό που ήθελα πολύ με έχει εξυπηρετήσει! Και παιδέψει βέβαια ορισμένες φορές καθώς οι φίλες μου ποτέ δε μένουν ικανοποιημένες και με βάζουν να τραβάω 100 φορές την ίδια πόζα μέχρι να βγουν "σωστά":
- Εδώ έχω κλειστά μάτια!
- Βγάλτην ξανά! Εδώ δεν κοιτάω το φακό!
- Μισό! Άλλη μία! Φαίνεται η τσάντα μου και δεν ταιριάζει με τα παπούτσια!

Και φυσικά έχω όλες μου τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, έτοιμες να τις δω και να τις ξαναδώ, να τις μεγεθύνω, να τις επεξεργαστώ, να τις στείλω με e-mail, να τις ανεβάσω στο ηλεκτρονικό μου άλμπουμ!

Τελευταία βέβαια αποφεύγω γενικά να κουβαλάω φωτογραφική μηχανή... Βαρέθηκα να βλέπω τα πάντα από μια μικρή οθονίτσα και να χάνω τη φάση προσπαθώντας να την απαθανατίσω...

Στο Συνέδριο λοιπόν των bookcrossers πήγα χωρίς μηχανή. Και θα έπρεπε να περιμένω καιρό μέχρι να αποκτήσω... πειστήρια! Την τελευταία όμως μέρα, στον καφέ του αποχαιρετισμού, έλαβα ένα ανέλπιστο δώρο από τις... τσιγαροκοπέλες των Prince (που λέει κι ο aris1)! Μια φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης! Κι ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν!

Τράβηξα όσες φωτογραφίες έπαιρνε το φιλμ σε ελάχιστα λεπτά, σταυρώνοντας τα δάχτυλα μου να εμφανιστούν τουλάχιστον οι μισές! Παιδευόμουν να κεντράρω από το μικρό της παραθυράκι, αισθανόμουν το κουμπί να πατιέται περίεργα κάτω από το δάχτυλο μου και έσκαγα από ανυπομονησία να δω τα αποτελέσματα! Ευτυχώς το φωτογραφείο είναι μισό τετράγωνο από το σπίτι μου και τη Δευτέρα τις έδωσα για εμφάνιση. Την Τρίτη το απόγευμα ήταν στα χέρια μου!

Ίσα που περίμενα να βγω από την πόρτα του φωτογραφείου για να ανοίξω το φάκελο και να πάρω στα χέρια μου τις φωτογραφίες. Ήδη ο φωτογράφος μου είπε ότι είχαν βγει μόνο 21 από αυτές... Η πρώτη μάλιστα ήταν πολύ σκοτεινή... Στις επόμενες όμως είδα επιτέλους γνώριμα πρόσωπα να χαμογελούν! Και να ποζάρουν για την μικρή χάρτινη μου μηχανή μιας χρήσης! Και αισθάνθηκα ότι η αναμονή είναι αυτή που δίνει στις φωτογραφίες αξία. Κι ότι οι εικόνες πρέπει πρώτα να γίνουν αναμνήσεις πριν αποκαλυφθούν μπροστά στα μάτια σου!

Κι είναι τώρα πάνω στο γραφείο μου, χειροπιαστές κι όχι καταχωνιασμένες σε φακέλους του υπολογιστή, έτοιμες να κολληθούν κι αυτές στους τοίχους μου μαζί με τις υπόλοιπες!

Εγώ πλέον μπορώ να ξαπλώσω αναπαυτικά στον καναπέ μου, με την κούπα του καφέ δίπλα και να τις δω... Εσείς μπορείτε;