To cd έχει τελειώσει. Να βάλω ξανά να το ακούσω. Και να βάλω επιτέλους να φτιάξω έναν καφέ. Κακή επιλογή να πιω φραπέ το πρωί... Αλήθεια είναι κακό που έσβησα πριν μια λέξη; Χαλάει το παιχνίδι; Πότε θα φτιάξω επιτέλους το ρολόι μου; Και να αντιγράψω και τον τηλεφωνικό μου κατάλογο. Πώς θα ήθελα τώρα ένα πάρτυ. Πού είναι το μπολ μου, οέο;
Α! Τελικά ήταν αγχωτικό! Ναι, έγραψα όσα πέρασαν από το μυαλό μου σε αυτό το λεπτό. Αλλά θα περνούσαν πολύ περισσότερα αν δεν έπρεπε να τα πληκτρολογώ ταυτόχρονα. Και κάποια άλλα πέρασαν από το μυαλό μου ακριβώς επειδή έπαιζα το παιχνίδι...
Θέλετε να πάμε ένα βήμα παρακάτω; Θέλετε να ψάξουμε τον ειρμό αυτής της σκέψης; Την παράλογη λογική της και τα - γνωστά στους φίλους μου - άλματα της; Εγώ θα το κάνω για τον εαυτό μου...
Συνήθως όταν γράφω ακούω μουσική. Και συνήθως με αποσπά. Ακουμπώντας τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι έχει τελειώσει από ώρα...
Η κούπα του καφέ είναι απαραίτητο διακοσμητικό του γραφείου μου... Και το πρώτο πράγμα που αναζητώ όταν αρχίζω να γράφω είναι αυτός. Ελέγχω τη στάθμη του για να είμαι σίγουρη ότι δε θα χρειαστεί να διακόψω αυτό που κάνω για να διασχίσω τα 2,5 βήματα που με χωρίζουν από την καφετιέρα. Μέχρι εδώ η σκέψη μου ακολούθησε την κλασσική διαδρομή που κάνει κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπη με το λευκό του notepad. Η αναφορά στον πρωινό φραπέ ήταν αναπόφευκτη καθώς ένιωσα και το στομάχι μου να διαμαρτύρεται. Είχα γράψει όμως αρχικά φραπές... Και δε μου άρεσε και το άλλαξα. Και φυσικά αναρωτήθηκα αν αυτό είναι τίμιο για το παιχνίδι. Και αφού θυμήθηκα το παιχνίδι κοίταξα το ρολόι μου. Και διαπίστωσα ότι ακόμα φοράω ένα δανεικό απαίσιο ρολογάκι... Κι ότι πρέπει επειγόντως να φτιάξω το δικό μου. Το ρολόι μου χάλασε δυο μέρες μετά που έχασα το κινητό μου. Οπότε το μυαλό μου ταξίδεψε σε εκείνη την δυσάρεστη εμπειρία. Και θυμήθηκα ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να αντιγράψω κάπου όλα μου τα τηλέφωνα για να μην τα ξαναχάσω. Και το κινητό το έχασα μετά από ένα πάρτυ... Ακόμη κι αν μου κόστισε το κινητάκι μου είχα περάσει καλά... Και θα ήθελα μια επανάληψη. Και φυσικά θα ήθελα και το τάπερ μου που ξέχασα στο σπίτι του οικοδεσπότη!
Ναι, νομίζω πως η ακολουθία είναι λογική... ;-)
Όπως είδα ο hracker γράφει τα posts του και στην περιοχή των σχολίων! Καλή ιδέα! Αντί να κάνω κι αυτό το post σεντόνι θα γράψω εδώ αυτά που πέρασαν από το μυαλό μου τα επόμενα λεπτά από την ανάρτησή του (ανάρτηση; να θυμηθώ να κάνω μερικές αλλαγές στο template)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχάς βρήκα και κάποιες πιο υπόγειες διαδρομές στην πορεία της σκέψης μου... Η ευθεία δεν είναι πάντα ο συντομότερος δρόμος έγραψε ο Μπόρχες...
Και θυμήθηκα κι ένα διήγημα του Πόε για τον ειρμό της σκέψης... Και θα 'θελα να βρω το βιβλιαράκι. Νομίζω ότι ήταν τα εγκλήματα της οδού Μοργκ...
Τελικά αυτό το κείμενο ήταν η αφορμή να αρχίσω να αναζητώ και να παίζω ξεδιπλώνοντας το νήμα της σκέψης μου...
Κι αυτό ήταν η πραγματική αιτία γι αυτό το κείμενο: Caminante no hay camino (ή αλλιώς: ξεμπλέκοντας το κουβάρι των σκέψεων μου)
Διασκέδασα με αυτό το παιχνιδάκι και ξεμπλόκαρα. Παρέκαμπσα το φόβο του λευκού χαρτιού και γέμισα τη σελίδα σημειώσεις για όλα αυτά που θα 'θελα να γράψω στη συνέχεια. Θα σταματήσω όμως εδώ.
Θα σας πρότεινα όμως ανεπιφύλακτα να το δομικάσετε! Είναι ένα ενδιαφέρον πειραματάκι! ;-)
Να δεις που το κινητό δεν μπορούμε να ζήσει μακρυά από το τάπερ.
ΑπάντησηΔιαγραφή