Μια σούπερ ατυχία

Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ παλιά και όχι πολύ μακριά από εδώ, ζούσε ένα αγόρι, που το έλεγαν Σπύρο. Ο Σπύρος ήταν ένα αγόρι σχεδόν σαν όλα τα άλλα. Είχε μαύρα μαλλιά, μονίμως αχτένιστα, και μεγάλα γαλάζια μάτια. Πήγαινε στην πρώτη Δημοτικού και καθόταν στο τρίτο θρανίο. Του άρεσε το ποδόσφαιρο και τα μακαρόνια με κιμά. Τι ήταν όμως αυτό που τον έκανε διαφορετικό από όλα τα άλλα παιδιά;

Η αλήθεια είναι ότι ο Σπύρος είχε ένα μεγάλο μυστικό…

Σσσσςςς… Μην το πείτε σε κανέναν...

Ο Σπύρος είχε σούπερ δυνάμεις! Αλήθεια! Μπορούσε να παγώνει το χρόνο όποτε ήθελε! Κροτάλιζε τα δάχτυλά του και όλα τριγύρω σταματούσαν να κινούνται. Τα ρολόγια πάγωναν, άνθρωποι και ζώα έμεναν ακίνητοι σαν αγάλματα, και μόνο αυτός, άρχοντας του χρόνου, μπορούσε να κόβει βόλτες και να κάνει ό,τι θέλει.

Όπως κάθε σωστός σούπερ ήρωας είχε φυσικά και μια φανταστικοαπίθανη στολή! Πράσινη και πορτοκαλί φόρμα, με μπέρτα, μάσκα και απ’ όλα! Και ένα ρολόι για σήμα!

Και φυσικά χρησιμοποιούσε τις δυνάμεις του στην υπηρεσία του καλού!

Εκτός δηλαδή από μερικές φορές… Να, όπως εκείνο το πρωί που έβρεχε και έκανε κρύο. Και η μαμά του του φώναζε να σηκωθεί γιατί θα αργούσε στο σχολείο. Ακόμα και οι σούπερ ήρωες όμως κρυώνουν! Και νυστάζουν! Και θέλουν να κοιμηθούν πέντε λεπτάκια παραπάνω. Ένα κλικ με τα δάχτυλα αρκούσε για να παγώσει ο χρόνος και ο μικρός ήρωας να χουζουρέψει με την ησυχία του λίγο ακόμα μέσα στα σκεπάσματα.

Ο Σπύρος καμιά φορά χρησιμοποιούσε τις υπερδυνάμεις του και στο σχολείο. Αν τύχαινε η δασκάλα να τον ρωτήσει κάτι που δε θυμόταν «τσουπ» πάγωνε το χρόνο και κρυφοκοίταζε στο βιβλίο την απάντηση. Αλλά αυτό δεν το έκανε συχνά γιατί οι σωστοί υπερήρωες είναι καλοί μαθητές και διαβάζουν τα μαθήματά τους. Και δε χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να κοροϊδέψουν τους δασκάλους.

Στα παιχνίδια όμως είχε πολύ πλάκα να είσαι σούπερ ήρωας! Ειδικά στο κυνηγητό! Ο Σπύρος ήταν ανίκητος όχι γιατί ήταν ιδιαίτερα γρήγορος… Αλλά μόλις πήγαινε κάποιος να τον πιάσει αυτός «βζουτ» πάγωνε το χρόνο και έτρεχε πέντε μέτρα παρακάτω.

Αφήστε τις πλάκες που μπορούσε να σκαρώνει! Ακόμα θυμάται το μπουγέλο. Τότε που σταμάτησε το χρόνο και έβαλε μια τεράστια νερόμπομπα πάνω από το κεφάλι του Γιωργάκη. Μόλις ο χρόνος άρχισε και πάλι να κυλάει ο Γιωργάκης δεν ήξερε από πού του ήρθε. Πόσο πλάκα είχε.

Αλήθεια, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χρήσιμη ήταν η σούπερ δύναμη του Σπύρου κάθε μέρα. Πιστέψτε με όμως, τον είχε βοηθήσει εκατοντάδες φορές. Να προλάβει το λεωφορείο! Να πιάσει τη μπάλα πριν σπάσει το μεγάλο βάζο του σαλονιού. Να κρύψει τα κόμιξ του πριν τα κάνει φύλλο και φτερό το μικρό του ξαδερφάκι. Να προλάβει να φάει την τυρόπιτα πριν τελειώσει το διάλειμμα. Ακόμη και να πάει στο μπάνιο χωρίς να χάσει λεπτό από την αγαπημένη του παιδική σειρά!

Αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτε μπροστά στην ηρωική δράση του μικρού Σπύρου! Όταν ήταν ακόμη μόλις πέντε χρονών έσωσε τον γάτο τους που έπεσε από το δέντρο της αυλής. Ο ήρωας μας εκείνη την ώρα έτρωγε αμέριμνος τα δημητριακά του, όταν με την άκρη του ματιού του είδε τον γάτο να παραπατά. Με αυτοθυσία άφησε το κουτάλι και κροτάλισε τα δάχτυλα του. «Κλικ» και ο χρόνος σταμάτησε με το γάτο ακίνητο λίγα μόλις εκατοστά από το έδαφος. Ο Σπύρος φορώντας τις πράσινες με πορτοκαλί πυτζάμες του – έτσι διάλεξε και τα χρώματα για τη σούπερ στολή του – βγήκε στην αυλή, έπιασε το γάτο και τον ακούμπησε μαλακά στο έδαφος. Η αποστολή ολοκληρώθηκε με πλήρη επιτυχία. Ο γάτος ήταν σώος και ασφαλής, αν και λίγο μπερδεμένος, και τα δημητριακά ήταν ακόμα τραγανά!

Κάπως έτσι ξεκίνησε την καριέρα του υπερήρωα ο μικρός Σπύρος. Και φυσικά έκανε πολλά ακόμα κατορθώματα. Έσωσε ποτήρια από σίγουρες πτώσεις, μπάλες που θα κυλούσαν στο δρόμο και ένα σωρό άλλα ηρωικά πράγματα! Ήταν σίγουρος ότι όταν μεγάλωνε θα του έδιναν έναν ασύρματο και θα τον ειδοποιούσαν κάθε φορά που οι άνθρωποι χρειαζόντουσαν τις σούπερ δυνάμεις του!

Όμως, ίσως να μην είναι πάντα ευχάριστο να είσαι σουπερήρωας... Ακόμα και οι ήρωες βλέπετε έχουν μερικές ατυχίες. Σούπερ ατυχίες!

Όλα ξεκίνησαν την ημέρα του πάρτυ για τα έβδομα γενέθλια του μικρού Σπύρου. Τα σχολεία είχαν κλείσει, το απόγευμα θα έρχονταν οι φίλοι του από το σπίτι και η τούρτα θα ήταν παγωτό σοκολάτα. Σούπερ! Ο Σπύρος ανυπομονούσε και ευχόταν να μπορούσε να κάνει το χρόνο όχι μόνο να σταματάει, αλλά και να κυλάει πιο γρήγορα.

Το απόγευμα επιτέλους έφτασε και οι φίλοι του Σπύρου άρχισαν να φτάνουν ένας ένας. Κι όλοι του έφερναν δώρα! Μικρά και μεγάλα κουτιά με πολύχρωμα περιτυλίγματα. Ο Σπύρος προφανώς ήθελε να τα ανοίξει όλα στη στιγμή, αλλά η μαμά του του έριξε ένα αυστηρό βλέμμα από αυτά που σημαίνουν «αυτό που λέω εγώ!» ή «κανόνισε την πορεία σου κακομοίρη μου» και τελικά όλα τα δώρα μαζεύτηκαν στο στρογγυλό τραπέζι του σαλονιού. Το πάρτυ ήταν απίθανο! Είχε μουσική, αναψυκτικά, απίθανα μεζεδάκια και πολύ παιχνίδι. Δεκαπέντε παιδάκια τρέχανε πάνω κάτω με γέλια και φωνές. Και ο Σπύρος ήταν σούπερ ευτυχισμένος.

Μέχρι που ήρθε η ώρα για την τούρτα. Την υπέροχη τούρτα σοκολάτα παγωτό με τις φράουλες και τη σαντιγύ. «Ελάτε όλοι στο σαλόνι για την τούρτα» φώναξε ο μπαμπάς κι αμέσως παιδάκια, γονείς και γιαγιαδοπαππούδες μαζεύτηκαν γύρω από το μεγάλο τραπέζι. Ο μπαμπάς κρατούσε τη φωτογραφική μηχανή και η μαμά το δίσκο με την τούρτα και τα αναμμένα κεράκια.

Τι τέλεια που ήταν! Να! Αυτή ήταν μια στιγμή που άξιζε να σταματήσει ο χρόνος και να κρατήσει για πάντα. Και «κλικ» ο μικρός ήρωας σταμάτησε το χρόνο για να απολαύσει με την ησυχία του το πιο υπέροχο πάρτυ γενεθλίων. Πλησίασε και κοίταξε την τούρτα. Φαινόταν τόσο λαχταριστή. Χοροπήδησε ενθουσιασμένος ανάμεσα στους καλεσμένους που είχαν παγώσει με μια έκφραση χαράς στο πρόσωπο τους και κοίταξε με θαυμασμό τη στοίβα με τα δώρα! Αν άνοιγε μονάχα ένα; Ποιός θα το καταλάβαινε; Διάλεξε ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο κουτί με πράσινο φιόγκο και το ξετύλιξε βιαστικά. Ουάου! Ένα επιτραπέζιο παιχνίδι! Τι θα πείραζε αν άνοιγε ακόμα ένα; Το δεύτερο πακέτο είχε μέσα αυτοκινητάκια. Το τρίτο νερομπογιές και πινέλα. Στο τέταρτο πακέτο... στο τέταρτο πακέτο σταμάτησε για να μην τον πάρουν χαμπάρι. Και βιαστικά ξανατύλιξε όσο καλύτερα μπορούσε τα δώρα και τα ξανάβαλε στη στοίβα.

Ο Σπύρος έριξε μια ματιά στο χώρο. Όλα φαινόντουσαν όπως πριν. Ώρα να ξαναρχίσει το πάρτυ, σκέφτηκε και ο χρόνος ξεπάγωσε.

Όμως κάτι είχε πάει στραβά... Κάτι είχε πάει πολύ στραβά! Ένα από τα αυτοκινητάκια είχε βρεθεί ακριβώς κάτω από το πόδι της μαμάς του. Της μαμάς του που κουβαλούσε την τούρτα του με τα εφτά κεράκια. «Ααααα!» φώναξε η μαμά του γλιστρώντας. «Σπλατς» έκανε η τούρτα και προσγειώθηκε στο πάτωμα. «Ωωωωχ!» έκανε ο μπαμπάς προσπαθώντας να πιάσει τη μαμά και πέφτοντας με τη σειρά του φαρδύς πλατύς κάτω. «Ιιιιιι!» έκανε η θεία Ευταξία τρομάζοντας και πέφτοντας πάνω στο τραπέζι με τα δώρα. «Κρατς» έκανε το πιο μεγάλο πακέτο από τα δώρα, εκείνο με τον κόκκινο φιόγκο που του είχε φέρει η νονά του.

Και μετά ησυχία. Όλοι οι καλεσμένοι κοιτούσαν την καταστροφή χωρίς να μιλάνε. Ο Σπύρος ένοιωσε δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια του. Όλα είχαν πάει στραβά. Ήταν τα πιο απαίσια γέννεθλια.

Τότε η Ράνια, η φίλη του από το σχολείο, πλησίασε την στραπατσαρισμένη τούρτα και με το δάχτυλό της δοκίμασε τη σοκολάτα. «Σούπερ» είπε και οι φίλοι του έσκυψαν να δοκιμάσουν κι αυτοί. Οι μεγάλοι έβαλαν τα γέλια. «Σούπερ» λοιπόν είπε κι ο Σπύρος! Τα γενέθλια είναι πάντα σούπερ όταν έχεις σούπερ φίλους!