16.9.06

Αϋπνίες...


Αυτό το κείμενο το έγραψα φέτος, αρχές Αυγούστου. Κι όμως! Ακόμα βρίσκομαι στην ίδια ακριβώς κατάσταση... Με ταλαιπωρούν οι αύπνίες, με βασανίζει η εξεταστική και προσπαθώ να ξεκλέψω πάλι 3-4 μερούλες χαλάρωσης...




Το βιολογικό μου ρολόι έχει για άλλη μια φορά αποσυντονιστεί!
Το ξέρετε το σύνδρομο του σκουπιδιάρικου; Είναι όταν δε μπορείς να κοιμηθείς πριν το ακούσεις! Με βασανίζει κατά καιρούς και πάντα στις πιο ακατάλληλες φάσεις. Όπως τώρα, που πρέπει να διαβάσω... Ευτυχώς που σε αυτή τη γειτονιά περνάει σχετικά νωρίς! Κατά τις τέσσερις το πρωί!
Στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου, σηκώνομαι κάθε τόσο για να πιώ για νερό, για να ρίξω άλλη μια ματιά στο ίντερνετ.
Κι όταν επιτέλους με παίρνει ο ύπνος απομένουν τόσο μα τόσο λίγες ώρες μέχρι να χτυπήσει το καταραμένο ξυπνητήρι μου... Και ακόμη κι αν καταφέρω να σηκωθώ δε μπορώ να συγκεντρωθώ στα βιβλία μου. Το μυαλό μου πετάει (ή μάλλον κολυμπάει, κάπου στα καθαρά νερά της Χρυσής), τα μάτια μου κλείνουν και πολύ συχνά με παίρνει ο ύπνος πάνω απ' το βιβλίο της Ανάλυσης.



Κι όμως... Πρέπει να διαβάσω! Πρέπει να διαβάσω για να μπορέσω να ξεκλέψω μερικές ακόμα μέρες διακοπών... Αλλά δε μπορώ να διαβάσω γιατί συνέχεια ονειρεύομαι αυτές τις διακοπές! Κι έχω πέσει σε μια ατέρμονη λούπα (τι είπα πάλι!)...
Κι επειδή κι αυτός ο χρόνος που ξοδεύω τώρα για να γράψω αυτές τις γραμμές είναι κλεμμένος κι η σύνδεση μου δανεική θα σταματήσω εδώ. Καλό διάβασμα σε όσους έχουν σε λίγο εξεταστική, καλές διακοπές στους τυχερούς που είναι ακόμα σε κάποια παραλία, πολλά φιλιά σε όλους!

15.9.06

Οι σακούλες, τα κλειδιά μου και ο νόμος του Μέρφυ...


Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε τον Αύγουστο του 2005.




Είναι Τρίτη 16 Αυγούστου, μεσημέρι, ο ήλιος καίει κι εγώ γυρνάω σπίτι φορτωμένη με σακούλες του Super Market - οι γονείς μου βλέπετε λείπουν σε διακοπές και το ψυγείο είναι απελπιστικά άδειο! Γενικά, θα πρέπει να ξέρετε ότι εγώ και τα Super Market δεν έχουμε καλές σχέσεις... Οπότε έχω ήδη ξοδέψει αρκετές ώρες μέχρι να ανακαλύψω που βρίσκονται τα Corn Flakes και ακόμα χειρότερα πόσα γραμμάρια τριμμένο τυρί χρειάζομαι!

Είμαι λοιπόν κουρασμένη, εκνευρισμένη, ιδρωμένη και δε βλέπω την ώρα να μπω στο σπίτι! Πριν καλά καλά στρίψω στη γωνία του σπιτιού μου μεταφέρω όλες τις σακούλες στο αριστερό μου χέρι και αρχίζω να ψάχνω τα κλειδιά μου. Και... τα κλειδιά μου είναι στη αριστερή τσέπη! Κάνω μια προσπάθεια να τα πιάσω αλλά καθώς δεν είμαι ούτε η Κομανέτσι αλλά ούτε και ο Τιραμόλα αποτυγχάνω παταγωδώς! Μουρμουρίζοντας αλλάζω και πάλι χέρι, περνώντας όλες τις σακούλες στο δεξί χέρι αυτή τη φορά. Τα κλειδιά όμως δεν είναι ούτε στην αριστερή τσέπη!

Έχω φτάσει πλέον στην είσοδο της πολυκατοικίας, οπότε κάνω το πιο φυσικό πράγμα, αυτό που ίσως θα έπρεπε να κάνω από την αρχή: αφήνω κάτω τις σακούλες για να ψάξω με την ησυχία μου! Και με το που τις αφήνω κάτω, ένα μπουκαλάκι coca cola πέφτει από τη σακούλα και αρχίζει να κυλάει. Και κυλάει, κι εγώ το κυνηγάω, και αυτό συνεχίζει να κυλάει, και βγαίνει από την πυλωτή κι ενώ είμαι έτοιμη να το πιάσω... μπαίνει κάτω από ένα αμάξι! ουφ! Ξέχνα το! Δεν πειράζει, 120 θερμίδες λιγότερες! ;-)

Επιστρέφω στις σακούλες μου και στην αναζήτηση των κλειδιών. Ευτυχώς τα ανακαλύπτω στον πάτο της τσάντας μου. Ετοιμάζομαι να βάλω το κλειδί στην πόρτα όταν συνειδητοποιώ ότι είναι ΑΝΟΙΧΤΗ! Τέλος πάντων... Μαζεύω τις σακούλες μου και πάω στο ασανσέρ, το οποίο όπως μπορείτε ίσως πλέον να μαντέψετε είναι στον 8ο και τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας μου! Να αφήσω πάλι τις σακούλες κάτω ή θα έχουμε κι άλλες απώλειες; Άσε, εδώ έχει και σκάλες... Να κυνηγάω τα καρότα στο υπόγειο δεν είναι και ό,τι καλύτερο!

Εδώ κάπου τελείωσαν οι... "περιπέτειες της Αρίστης στο Super Market"! Έφτασα σπίτι, έκανα ένα μπάνιο και επιτέλους γέμισα το ψυγείο μου! Όμως αυτόν τον *$@*% τον Μέρφυ θα τον σφάξω! "Εάν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει", έτσι δεν είπε; Δυστυχώς είχε δίκιο...

Μέρφυ - Πώς ξεκίνησαν όλα...

Ο Μέρφυ γεννήθηκε το 1917 και υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ (USAF), ως μηχανικός αεροσκαφών. Το 1949, συμμετείχε στο πρόγραμμα MX981, με το οποίο γίνονταν δοκιμές για τις αντιδράσεις του ανθρώπινου οργανισμού στις απότομες επιταχύνσεις. Το πρόγραμμα αυτό θα έκρινε το μέλλον των υπερηχητικών αεροσκαφών, αλλά και των πυραύλων που οι Αμερικανοί σκόπευαν από τότε να στείλουν στο διάστημα.

Σε ένα από τα πειράματα που γινόταν κατά την διάρκεια αυτού του προγράμματος έπρεπε να τοποθετηθούν στο σώμα του πιλότου δεκαέξι αισθητήρες για τη μέτρηση της επιτάχυνσης και κάθε αισθητήρας μπορούσε να τοποθετηθεί με δύο τρόπους, έναν σωστό και έναν λανθασμένο. Όπως θα φαντάζεστε εδώ έγινε το μεγάλο λάθος: ένας από τους τεχνικούς που βοηθούσε τον Μέρφυ τοποθέτησε και τους δεκαέξι αισθητήρες λάθος. Ο Μέρφυ τότε αναφώνησε: «Εάν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει».

Ο πιλότος Τζον Πολ Σταπ, που θα πραγματοποιούσε το πείραμα ανάφερε το περιστατικό κατά την διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα η φράση του Μέρφυ έκανε τον γύρο της Αμερικής. Το 1958, μια δεκαετία αργότερα «Ο Νόμος του Μέρφυ» καταγράφτηκε στο λεξικό Γουέμπστερ. Στην συνέχεια κυκλοφόρησαν διάφορες παραλλαγές, από τις πιο απλές και καθημερινές όπως: «η ουρά στο διπλανό ταμείο κινείται πάντα πιο γρήγορα» μέχρι τις πιο φιλοσοφικές όπως: «Αν σου συμβεί κάτι άσχημο, ερεύνησε εξονυχιστικά το γιατί. Αν σου συμβεί κάτι καλό, μην το ψάχνεις... Το πιο πιθανό είναι να οφείλεται στο λάθος κάποιου».

Ο Αrthur Bloch εκμεταλλευόμενος όλη αυτή την κατάσταση εξέδωσε βιβλίο γνωστό ως «Οι Νόμοι του Μέρφυ» και έτσι ο Μέρφυ από μια αυθόρμητη φράση του έγινε παγκοσμίως γνωστός.

Ο νόμος του Μέρφυ και οι προεκτάσεις του

Εάν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει

Κάθε φορά που τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα, κάπου έχεις κάνει λάθος.

Κάθε φορά που θες να "χτυπήσεις ξύλο" , διαπιστώνεις ο'τι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αλουμίνιο ή πλαστικό.

Οι διπλανές ουρές κινούνται πιο γρήγορα.
...Αν αλλάξεις ουρά , η ουρά που ήσουν πρίν θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από την ουρά στην οποία βρίσκεσαι τώρα.

Ο καλύτερος τρόπος για να θυμηθείς κάτι που ήθελες να γράψεις σε ένα γράμμα είναι να κλείσεις το γράμμα.

Η εγγύηση των 60 ημερών εγγυάται ότι το προϊόν θα χαλάσει την 61η μέρα.

Όταν παίρνεις λάθος νούμερο , δεν είναι ποτέ κατειλημμένη η γραμμή.

Περισσότεροι νόμοι:

www.murphys-laws.com

Δύο απίστευτα συμπεράσματα:


  • Τα κενά αέρος εμφανίζονται πάντα όταν η αεροσυνοδός αρχίζει να σερβίρει καφέ.

  • Συμπέρασμα: Το σερβίρισμα καφέ προκαλεί κενά αέρος.



  • Αν μία φέτα με βούτυρο πέσει στο πάτωμα είναι σίγουρο ότι η βουτυρωμένη πλευρά θα είναι αυτή που θα ακουμπήσει στο χαλί.
  • Από όσο ψηλά κι αν ρίξεις μία γάτα, αυτή πάντα θα προσγειωθεί με τα πόδια.

  • Συμπέρασμα: Αν δέσεις στην πλάτη μιας γάτας μια φέτα με βούτυρο, με τη βουτυρωμένη πλευρά προς τα πάνω και ρίξεις τη γάτα κάτω, τότε αυτή λίγο πριν φτάσει στο πάτωμα θα αρχίσει να περιστρέφεται!

13.9.06

Μου τη δίνουν τα... Τηλεφωνικά Κέντρα!


Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 20/07/05




Χτες είδα μια ενδιαφέρουσα διαφήμιση στην τηλεόραση (ναι! υπάρχουν και τέτοιες!). Ήταν βέβαια πολύ ωραία, δεν ήταν όμως καθόλου κατατοπιστική... Αποφάσισα λοιπόν να καλέσω στο τηλεφωνικό κέντρο της εταιρείας (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε...) για περισσότερες πληροφορίες.

Σηκώνω το ακουστικό και σχηματίζω τον αριθμό. Είπα "δυο λεπτά θα μιλήσω, θα μου πουν αυτό που θέλω, όλα ΟΚ...". Αμ δε! Με το που ανοίγει η γραμμή ακούγεται ηχογραφημένο μήνυμα διάρκειας 3 λεπτών! Το μήνυμα μέσες - άκρες έλεγε:

“Σας ευχαριστούμε που καλέσατε την "Θα σας σπάσω τα νεύρα Α.Ε.".
Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι αυτή η κλήση είναι χωρίς χρέωση από σταθερό τηλέφωνο.
For English press 9.
Για πληροφορίες και ενεργοποίηση υπηρεσιών πληκτρολογήστε το 1.
Αν είστε ήδη πελάτης πληκτρολογήστε το 2.
Για να ενημερωθείτε για τη νέα πρωτοποριακή υπηρεσία "Ψήνει και καφέ" πληκτρολογήστε το 3.
Για γενικές πληροφορίες λογαριασμών και πληρωμών πληκτρολογήστε το 4.
Για αλλαγές των προσωπικών σας στοιχείων πληκτρολογήστε το 5.
Αν έχετε τον πρόεδρο της εταιρείας μπάρμπα πατήστε το 6.
Αν δεν είστε σίγουρος για την επιλογή σας περιμένετε στη γραμμή.
Για να ξανακούσετε τις επιλογές πληκτρολογήστε τον αστερίσκο.”

Να ξανακούσω τις επιλογές; Δε σφάξανε! Μίλαγε και τόσο αργά και εκνευριστικά η κοπέλα στον τηλεφωνητή που λέω "δε βαριέσαι, πάτα το 1 κι αν είναι λάθος θα με συνδέσουν από εκεί...". Ούτε που θυμόμουν βέβαια τι έλεγε η επιλογή 1... Αν δεν κάνω λάθος έλεγε πληροφορίες και ενεργοποίηση; Μμμμ... Εγώ πληροφορίες θέλω. Άρα 1!



Πληκτρολογώ λοιπόν το 1 και περιμένω. Δεν περίμενα βέβαια να ακούσω κι άλλο ηχογραφημένο μήνυμα αλλά έπεσα έξω! Κι άλλο μήνυμα! Και με την ίδια εκνευριστικά αργή φωνή:

“Για την άμεση ενεργοποίηση των υπηρεσιών μας πληκτρολογήστε το 1. Για να επιστρέψετε στο βασικό μενού πληκτρολογήστε τη δίεση.”.

Εκεί ψάρωσα... Όχι! Δε θέλω άμεση ενεργοποίηση... Πάλι πίσω! Πατάω λοιπόν τη δίεση και το ποιηματάκι ξαναρχίζει!!!

“Σας ευχαριστούμε που καλέσατε την "Θα σας σπάσω τα νεύρα ΑΕ". Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι αυτή η κλήση είναι χωρίς χρέωση από σταθερό τηλέφωνο. For English press 9. Για πληροφορίες και ενεργοποίηση υπηρεσιών πληκτρολογήστε το 1…”

Αχά! Έλεγε λοιπόν και πληροφορίες! Πατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ (είχε αρχίσει να με εκνευρίζει αυτό το μηνυματάκι…) και πάλι το 1:



“Για την άμεση ενεργοποίηση των υπηρεσιών μας πληκτρολογήστε το 1. Για να επιστρέψετε στο βασικό μενού πληκτρολογήστε τη δίεση.”.

Και το ερώτημα είναι, εγώ που θέλω ΜΟΝΟ πληροφορίες και όχι ενεργοποίηση – και σίγουρα όχι άμεση – τι πατάω;

Δε βαριέσαι; Είπαμε, κι αν πατήσω λάθος θα με συνδέσουν από εκεί… Πατάω λοιπόν το 1 και… Μαντέψτε!

Όχι! Αυτή τη φορά δεν άκουσα μήνυμα! Άκουσα μουσική!

Γιατί κι εγώ δεν πήρα από το ασύρματο να κόβω και καμιά βόλτα όσο περιμένω; Έχω μείνει λοιπόν καθηλωμένη και περιμένω χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλα στο ρυθμό της μουσικής.

Και ξαφνικά η μουσική σταματά! Καθαρίζω το λαιμό μου και αρχίζω να σκέφτομαι “Η ώρα είναι 15:00… Τώρα λέμε καλημέρα ή καλησπέρα;”

Τέλος πάντων, δεν είχε σημασία γιατί δε μου απάντησε κανείς! Ήταν ένα ακόμα ηχογραφημένο μήνυμα που έλεγε:

“Ευχαριστούμε για την αναμονή. Σύντομα θα σας εξυπηρετήσουμε. Παρακαλώ περιμένετε”

Το ίδιο μήνυμα ακούστηκε και στα αγγλικά και μετά πάλι μουσική…

Είχα ακούσει το ίδιο εκνευριστικό κομμάτι 2-3 φορές όταν επιτέλους η μουσική ξανασταμάτησε! Καθαρίζω και πάλι το λαιμό μου που είχε στεγνώσει τόση ώρα και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήθελα να ρωτήσω.

Και πάλι όμως δε χρειάστηκε γιατί αντί για την πολυπόθητη απάντηση άκουσα και πάλι το μηνυματάκι για την αναμονή! Γκρρρ… Σκεφτόμουν σοβαρά να κλείσω το τηλέφωνο αλλά και πάλι, μεσημεριάτικα δεν είχα και τίποτε καλύτερο να κάνω. Οπότε συνέχισα να περιμένω! Πάλι καλά που είναι χωρίς χρέωση το τηλεφώνημα…

Και επιτέλους! Φως! Κάποιος απάντησε!

“Ευχαριστούμε που καλέσατε την ‘Θα σας σπάσω τα νεύρα ΑΕ’. Ονομάζομαι Τάδε. Πώς θα μπορούσα να εξυπηρετήσω παρακαλώ;”

Έλα μου ντε; Πώς θα μπορούσες να εξυπηρετήσεις; Άστο! Τώρα το ξέχασα!!!

12.9.06

Το καλοκαίρι έφτασε…


Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα τον Ιούνιο του 2005




Το καλοκαίρι έφτασε κι εγώ είμαι στην Αθήνα, βράζω και η εξεταστική συνεχίζεται…

Πώς θα ήθελα να ήμουν σε ένα νησάκι, στην παραλία, με την απαραίτητη φραπεδιά και (γιατί όχι;) με το καινούριο laptop μου… Να κάνω camping, να απολαμβάνω τις βουτιές μου, να αράζω με τις ώρες στα ταβερνάκια, να πίνω μαργαρίτες δίπλα στο κύμα (θα μου μείνει απωθημένο αυτό…), να περνάω τα βράδια στην παραλία με κιθάρα και καλή παρέα…

Και τσουπ! Η ειδυλλιακή εικόνα χάνεται πίσω από το μανιασμένο πλήθος στο λιμάνι του Πειραιά, το στριμωξίδι στο πλοίο, την υστερική κυρία που έχει πιάσει 7 καρέκλες και τσιρίζει αν προσπαθήσεις να της πάρεις καμία, τα παιδάκια της υστερικής κυρίας που κλαίνε, φωνάζουν και χτυπιούνται ενώ εσύ προσπαθείς να κοιμηθείς λίγο μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.

Και όταν επιτέλους φτάνεις στο νησί συνειδητοποιείς ότι το camping απέχει 4 χιλιόμετρα! Και όταν, φορτωμένος σαν μουλάρι και ιδροκοπώντας, καταφέρεις τελικά να φτάσεις, συνειδητοποιείς ότι η θέση που έχεις κρατήσει είναι είτε πολύ μικρή, είτε δίπλα στις τουαλέτες, είτε πολύ μακριά από τη θάλασσα, είτε, είτε…Επειδή όμως είσαι διακοπές δεν πτοείσαι! Στήνεις με τα χίλια ζόρια τη σκηνή, φοράς το μαγιό σου και…

Ορμάς στη θάλασσα! Και διαπιστώνεις ότι και η υστερική κυρία είναι εκεί, και τα παιδάκια της κι ένα τάπερ κεφτεδάκια (!). Και δε βρίσκεις χώρο ούτε την πετσέτα σου να αφήσεις. Και σε πιτσιλάνε πριν προλάβεις να βουτήξεις. Και επιτέλους είσαι μέσα στο νερό! Και ξεχνάς όλα τα στραβά! Είσαι μόνο εσύ κι η θάλασσα! Και μια μπάλα προσγειώνεται στο κεφάλι σου, μπαίνει νερό στη μύτη σου και - ωχ! – στα μάτια σου! Και φοράς φακούς! Τέλος πάντων, είναι γνωστό ότι όλοι οι ενοχλητικοί τύποι (αλλά και το 99% των λουόμενων) συχνάζουν στα ρηχά, οπότε απλά απομακρύνεσαι λίγο από την ακτή και απολαμβάνεις το μπάνιο σου! Τέλεια!

Να συνεχίσω με τα στραβά; Ξεροψήνεσαι και αντί για το εντυπωσιακό μαύρισμα που ονειρευόσουν, γίνεσαι κατακόκκινος και μοιάζεις μάλλον περισσότερο με αστακό και μάλιστα ξεφλουδισμένο! Και στα ταβερνάκια σου… πιάνουν τον κω…! Για να μη μιλήσω για το φραπέ ή τη μαργαρίτα που αποτελούν είδος πολυτελείας!

Τι; Δεν σας αποθαρρύνουν όλα αυτά, ε;

Ούτε εμένα, δυστυχώς… Τα λέω (ή μάλλον τα γράφω) μπας και τα πιστέψω, αλλά μπα!

Θέλω Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ ! ! ! Θέλω να ταλαιπωρηθώ σαν γνήσιος Έλληνας τουρίστας! Να τσουρουφλιστώ! Να με μαδήσουν οι εστιάτορες, να με ποδοπατήσουν οι αφηνιασμένοι συνταξιδιώτες μου, να με γεμίσουν άμμο - ή να με βάλουν στόχο με τη μπάλα τους - τα πιτσιρίκια της υστερικής κυρίας!

Γιατί πώς αλλιώς θα καταλάβω καλοκαίρι;

Μια σούπερ ατυχία

Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ παλιά και όχι πολύ μακριά από εδώ, ζούσε ένα αγόρι, που το έλεγαν Σπύρο. Ο Σπύρος ήταν ένα αγόρι σχεδόν ...