Βαρέθηκα να γράφω βιβλία στο μυαλό μου

Από τη στιγμή που είδα τον τίτλο ήξερα ότι αυτό το διήγημα είχε γραφτεί για μένα. "Ο άνθρωπος που έγραφε βιβλία στο μυαλό του", της Patricia Highsmith εξέφραζε όλους τους κρυφούς μου φόβους.
Από φόβο για την απόρριψη, για την μετριότητα του δημιουργήματος μου, αδυνατώ να γράψω στο χαρτί αυτά που έχω στο κεφάλι μου. Ο τίτλος, οι ήρωες, οι διάλογοι. Βρίσκονται όλα στο μυαλό μου. Αλλά τα χέρια μου αρνούνται να μεταφέρουν την ιστορία στο χαρτί. Διστάζουν να πληκτρολογήσουν τις λέξεις. Να μετατρέψουν τη σκέψη μου σε καλοστοιχισμένες αράδες στο notepad...
Δε θέλουμε όλοι να γράψουμε ένα βιβλίο. Όλοι όμως θα θέλαμε να είχαμε γράψει ένα... Αυτή η φράση της Ειρήνης, δανεισμένη από το βιβλίο "Όλα τα μανιτάρια τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μια φορά)", ξανάφερε στη μνήμη μου αυτό το διήγημα... Και μου προκάλεσε το γνωστό μου συγγραφικό πονοκέφαλο ο οποίος όμως ξέρω πολύ καλά ότι θα πνιγεί πάλι σε 500-600 λέξεις που ποτέ δε θα διαβάσει κανείς...
Το σύνδρομο της Έκθεσης, η βαρεμάρα, η ανυπομονησία μου... Όλα αυτά θα συντελέσουν για άλλη μια φορά στο να μη γράψω...
Και θα αρκεστώ πάλι στα σύντομα κειμενάκια μου με τη γνωστή πια γκρίνια μου, στις ιστορίες που μένουν μισοτελειωμένες και γεμίζουν την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου...
Ο Ε. Τέηλορ Τσήβερ θα πεθάνει και πάλι. Έχοντας γράψει 14 νουβέλες και έχοντας δημιουργήσει 127 ήρωες, τους οποίους, εκείνος τουλάχιστον θυμάται ξεκάθαρα...

Επικίνδυνες συμπτώσεις!

Ο δίσκος είπαμε χτύπησε! Το ρολόι χάλασε! Το κινητό περιμένει... ακόμα! Και οι συμπτώσεις συνεχίζονται!

Το κινητό το είχα χάσει μέτα από ένα πάρτυ. Και - μαντέψτε! - το ίδιο άτομο κάνει πάρτυ αυτό το Σάββατο! Κι εγώ σκέφτομαι να πάω!

Αλλά μήπως αν πάω χάσω πάλι το κινητό; Αρκεί να φύγω με άλλο τρόπο για να αποφύγω την καταστροφή; Ή είτε με ταξί είτε με αμάξι είτε με λεωφορείο φύγω δε θα μπορέσω να αποφύγω την τύχη μου;

Να πάρω μήπως το παλιό μου κινητό μαζί; Ή μήπως είμαι απλά υπερβολική;

Και ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο; Kατά βάθος θέλω να προκαλέσω αυτήν την καρμική ακολουθία και να δω μέχρι που μπορεί να πάει! Θα επαναληφθούν μόνο τα στραβά; Ή είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναζήσω και μερικά καλά; lol

Ο δίσκος, το ρολόι, το κινητό μου και τα σφάλματα του Matrix!

Η ιστορία τελικά επαναλαμβάνεται; Πώς εξηγείται το deja vus? Πρόκειται πράγματι για σφάλμα του Matrix; Είναι επειδή βγαίνει σιγά σιγά η Αφροδίτη από τον Καρκίνο (διορθώστε με αν κατάλαβα λάθος); Ή απλά ο Murphy εξακολουθεί να μου το κρατάει μανιάτικο;

Τι παράκρουση έπαθα πάλι, θα μου πείτε! Λοιπόν, το παρόν post θα αποτελέσει αποδεικτικό στοιχείο σε περίπτωση που τριτώσει το κακό!

Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Πριν 2 μήνες περίπου χτύπησε ο σκληρός μου δίσκος! Και είχα πάθει έναν ψιλοπανικό κι ακόμα θρηνώ τα χαμένα μου αρχεία...
Λίγο καιρό αργότερα έσπασε το λουράκι από το ρολόι μου... Μια τραγική πάλι κατάσταση καθώς δε ζω χωρίς ρολόι και κοιτούσα σα χαζή κάθε τρεις και λίγο τον καρπό μου! (ευχαριστώ τον υπέρτατο δαγκανοπιάστη alaleon για το fucheng!)
Κι ένα βράδυ σε ένα πάρτυ έκανα το έγκλημα να αναφέρω ότι δε ζω χωρίς υπολογιστή, ρολόι και... κινητό! Κι έτσι, για να τριτώσει το κακό, το ίδιο βράδυ έχασα το κινητό μου!

Μέχρι εδώ όλα αποδίδονται στο Murphy, την αφηρημάδα μου, την αδεξιότητα μου και άλλους παρεμφερείς λόγους!

Τι γίνεται όμως όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται;;;

Γιατί ναι, ναι! Ξαναχτύπησε ο σκληρός μου! Για την ακρίβεια βέβαια εγώ τον χτύπησα! Αλύπητα! Στο πάτωμα! Και τώρα κάνει έναν ήχο σαν ωρολογιακή βόμβα!

Και πριν λίγο συνειδητοποίησα (βοήθησε κι η φίλτατη Ειρήνη σε αυτό) ότι κατάφερα για άλλη μια φορά να χαλάσω το ρολόι μου! Πάει το fucheng.... :-(

Δηλαδή τώρα τι; Περιμένω να χάσω και το κινητό;;;

Μπορώ να κάνω για να αλλάξω την ροή της ιστορίας;;;

Κι αν δε μπορώ, τουλάχιστον θα ξανακάνουμε Συνέδριο;;;

Πως σκοτώνουν οι μεταλλάδες ένα δράκο και σώζουν την πριγκίπισσα

HEAVY METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει πάνω σε μία Χάρλευ, Σκοτώνει τον δράκο, πίνει μερικές μπύρες και γ@μάει την πριγκίπισσα

GRIND METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει, ουρλιάζει κάτι ακατανόητο για περίπου 2 λεπτά και μετά φεύγει...

EPIC METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει καβάλα σε ένα άσπρο Μονόκερο, αποφεύγει τον δράκο, σώζει την πριγκίπισσα και κάνουν έρωτα μέσα σε ένα μαγικό δάσος

POWER METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει και αρχίζει να χοροπηδάει κοροϊδευτικά γύρο από τον δράκο, ο δράκος νευριασμένος στην προσπάθεια του να πετύχει τον πρωταγωνιστή καίει την πριγκίπισσα, το κάστρο και το διπλανό χωριό, στο τέλος παθαίνει ανακοπή και πεθαίνει. Ο ήρωας φεύγει να βρει άλλες πριγκίπισσες.

TRASH METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει, σκοτώνει τον δράκο και γ@μάει την πριγκίπισσα. Απλά και γρήγορα.

FOLK METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει μαζί με μερικούς φίλους του παίζοντας ακορντεόν, βιολιά, φλάουτα και πολλά ακόμα παράξενα όργανα, ο δράκος αποκοιμάται (από όλο αυτό τον χορό). Ο πρωταγωνιστής φεύγει χωρίς την πριγκίπισσα

VIKING METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει πάνω σε ένα πολεμικό καράβι, σκοτώνει τον δράκο με το τρομερό του πέλεκυ, τον ψήνει και τον τρώει πίνοντας κρασί από τον κρανίο του, βιάζει την πριγκίπισσα μέχρι θανάτου, λαφυραγωγεί το κάστρο και το καίει πριν φύγει.

DEATH METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει, σκοτώνει τον δράκο, γ@μάει την πριγκίπισσα, την σκοτώνει και φεύγει.

BLACK METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει τα μεσάνυχτα, σκοτώνει τον δράκο και τον παλουκώνει μπροστά από το κάστρο... μετά σοδομίζει την πριγκίπισσα και πίνει το αίμα της σε μια ιεροτελεστία πριν την σκοτώσει... ύστερα ανασκολοπίζει την ξεπαρθενεμένη πριγκίπισσα.

GORE METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει, σκοτώνει τον δράκο και σκορπίζει τα εντόσθια του μπροστά από το κάστρο, γ@μάει την πριγκίπισσα και την σκοτώνει... μετά γ@μάει το νεκρό κορμί, ανοίγει την κοιλιά και τρώει τα έντερα της, γ@μάει το πτώμα για τρίτη φορά, το καίει και μετά γ@μάει ότι έχει απομείνει για μία τελευταία φορά.

DOOM METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει, βλέπει το μέγεθος του δράκου και σκέφτεται ότι δεν θα τον νικήσει ποτέ, παθαίνει κατάθλιψη και αυτοκτονεί. Ο δράκος τρώει το πτώμα και την πριγκίπισσα... και είμαστε όλοι καταδικασμένοι

PROGRESSIVE METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει με το όργανο της επιλογής του και παίζει ένα απίστευτο σόλο για 26 λεπτά, ο δράκος αυτοκτονεί από βαρεμάρα. Ο πρωταγωνιστής πάει στο δωμάτιο της πριγκίπισσας, αλλάζει όργανο και της παίζει ακόμα ένα solo με όλες τις τεχνικές που έμαθε τον τελευταίο χρόνο... η πριγκίπισσα αποδρά και τώρα ψάχνει τον Heavy Metal πρωταγωνιστή.

GLAM METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει, ο δράκος γελάει με την εμφάνιση του και τον αφήνει να περάσει. Ο πρωταγωνιστής κλέβει το μακιγιάζ της πριγκίπισσας και προσπαθεί να βάψει το κάστρο με ένα πανέμορφο λιλά χρώμα.

INDUSTRIAL METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει φορώντας ένα λαδωμένο παλτό, κάνει χυδαίες χειρονομίες στον δράκο και συνοδεύεται έξω από την χώρα των θαυμάτων από τους φρουρούς ασφαλείας.

CHRISTIAN METAL: Ο Πρωταγωνιστής περνάει καθώς γυρνάει από την εκκλησία και τραγουδάει μία μελιστάλακτη μπαλάντα στον δράκο για το πόσο τον αγαπάει ο Ιησούς και ότι ο δράκος πρέπει να γυρίσει σε αυτόν. Ο Δράκος αλλαξοπιστεί αμέσως και πάει να εξομολογηθεί. Όταν η πριγκίπισσα προσπαθεί να "ευχαριστήσει" τον ήρωα της απαντάει ότι δεν κάνει σεξ πριν τον γάμο.

TECH METAL: Ο Πρωταγωνιστής παίζει ένα ολόκληρο τονικό riff αλλάζοντας ανάμεσα στα 11/16 και 13/16 με το αριστερό του χέρι καθώς χτυπάει μία αυξανόμενη χρωματική σειρά με το δεξί. Ο Δράκος παθαίνει ένα μαζικό εγκεφαλικό ανεύρυσμα και πεθαίνει. Η πριγκίπισσα πάει σε μουσική σχολή για να καταλάβει τι στο διάολο έπαιζε ο πρωταγωνιστής.

SPEED METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει με απίστευτη ταχύτητα, φρενάρει απότομα και καρφώνεται πάνω στον τοίχο του κάστρου, ο δράκος πεθαίνει από τα γέλια.

_____

Μου το ανέφερε η elgalla, το βρήκαμε και ρίξαμε τρελό γέλιο! Δε γνωρίζω ποιά είναι η πηγή... Εδώ πάντως μπορείτε να βρείτε και μερικές επιπλέον κατηγορίες!

29 (ανόητες) ερωτήσεις και 29 (ανούσιες) απαντήσεις

Ρε Χαμένε... Μου τη δίνουν αυτού του είδους οι ερωτήσεις. Και ποτέ δε μπορώ να απαντήσω σοβαρά... Anyway, εγώ απάντησα. Τι συμπέρασμα θα βγάλετε δεν ξέρω! ;-)

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει...

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ξυπνητήρι μου!

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Χτες το βράδυ βλέποντας eurovision με παρέα! Αλλά μιλάμε για πολύ γέλιο!

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Δεν είμαι σίγουρη ποιο είναι πιο βασικό... Το ότι είμαι γκρινιάρα ή το ότι είμαι περίεργη; Διάλεξε και πάρε!

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Αν θεωρείται ελάττωμα, είμαι υπερβολικά περίεργη! Θέλω να τα ξέρω όλα (κι όχι γιατί έιμαι κουτσομπόλα! ;-))!

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα δικά μου! :-Ρ

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Δεν το έχω σκεφτεί...

8 ) Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Ο Superman, o Spiderman, o Batman... lol

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Eurotrip: Βενετία-Βαρκελώνη-Βερολίνο με τις κολλητές μου...

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Πολλοί και διάφοροι... Ενδεικτικά: Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Τομ Ρόμπινς, Ουμπέρτο Έκο, Μίκα Βάλταρι...

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να έχει χιούμορ.

12) … και σε μια γυναίκα;
Ομοίως.

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Θάνος Μικρούτσικος.

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Ευτυχώς για τους γείτονες ούτε σφυρίζω ούτε τραγουδάω στο μπάνιο!

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ένα που μου πέταξαν στο κεφάλι! Μου άφησε καρούμπαλο!
(μου τη δίνουν αυτές οι ερωτήσεις!)

16) Η ταινία που σας σημάδεψε;
Το Godgila! Τραυματική εμπειρία! ;-)
(είπαμε, αρνούμαι να απαντήσω σοβαρά σε τέτοιες ερωτήσεις)

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Νταλί

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μαύρο. Φυσικά!

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Ποιά να πρωτοαναφέρω! lol

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
Η μπύρα. Μαύρη κατά προτίμηση...

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Δε μετανιώνω ποτέ (σχεδόν) γι αυτά που έκανα... Μόνο γι αυτά που δεν τόλμησα να κάνω.

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Αυτού του είδους τις ερωτήσεις!

23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να διαβάζω (αυτά που έγραψα!)

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Φοβάμαι το... φόβο! Εγώ κι ο Χάρυ Πότερ!

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Σε πολλές! ;-)

26) Ποιο είναι το μότο σας;
Τα τελευταία λόγια είναι γι αυτούς που δεν είπαν αρκετά όσο ζούσαν
(αν και κατά καιρούς υπάρχουν διάφορα άλλα που με εκφράζουν)

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Γρήγορα κι ανώδυνα!

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Δηλώνω άθεη οπότε θα είχα ένα μικρό προβληματάκι...

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Αυτή τη στιγμή το πνεύμα μου λείπει σε διακοπές...

____

Με τη σειρά μου θα ήθελα να ταλαιπωρήσω τη γειτόνισσα severin, την μικρή κοκκινοσκουφίτσα-nakupenda και τον φίλτατο jangel!

Πώς να προφυλάξετε τη μυστική σας ταυτότητα

Μόνο εγώ κι ο Batman τέτοιο πρόβλημα! Άντε κι ο Superman κι οι λοιποί super ήρωες! Άλλη το πρωί, άλλη το βράδυ! Ή μάλλον, αν ήταν έτσι, θα ήταν σχετικά απλά τα πράγματα... Τώρα είμαι άλλη στο ένα παράθυρο κι άλλη στο άλλο!

Όχι! Δεν έπαθα κρίση ταυτότητας! Κρίση γενικώς έπαθα!

Όπως έχω ξαναπεί, έχω απαρνηθεί την ανωνυμία του διαδικτύου εδώ και πολύ καιρό... Μια αναζήτηση με το όνομα ή το ψευδώνυμο μου σας δίνει πρόσβαση σε ότι έχω πει, έχω γράψει κι έχω κάνει τα τελευταία 7 χρόνια! Με bonus φωτογραφικό υλικό! ;-)

Κάποια στιγμή λοιπόν, κι εντελώς πειραματικά, δημιούργησα ένα άλλο nickname. Και πάνω σε αυτό έστησα ένα νέο e-mail, ένα blog και διάφορα άλλα! Και άρχισα να απολαμβάνω την ελευθερία μου και πάλι! Άρχισα να σουλατσάρω απαρατήρητη σε blogs και sites χωρίς να υποψιάζεστε καν ότι είμαι εγώ. Έβγαλα τ' απωθημένα μου σε διάφορους τομείς! Φόρεσα τον μανδύα του Χάρι Πότερ και έγινα για πρώτη φορά αόρατη!

Τι κάνουμε όμως τώρα; Πώς κρατάμε τις ισορροπίες; Πώς διαφυλάσσουμε την ανωνυμία μας; Πώς αποφεύγουμε τα λάθη;

Βήμα 1ο:

Χρησιμοποιούμε διαφορετικό browser για κάθε nickname! Βαρέθηκα να αλλάζω κωδικούς κάθε φορά για να μπω στο gmail! Άσε που κατά λάθος πόσταρα κείμενα της areir στο άλλο blog... Οπότε κάπως έτσι μπήκε ο Opera στη ζωή μου! (υπάρχει ένα μικρό κόστος στη RAM του pc μου αλλά τι να κάνουμε...)

Βήμα 2ο:

Καταργούμε τη ρημάδα την προώθηση από mail σε mail γιατί μπορεί να είναι βολική, δεν έχει όμως καθόλου πλάκα να λαμβάνουμε μηνύματα στο ένα mail και να στέλνουμε την απάντηση από το άλλο! Αυτό ήταν και το δεύτερο λάθος που έκανα... Κι έτσι έχουμε έναν σίγουρα που ξέρει τη διπλή μου ταυτότητα... Και απλά βασιζόμαστε στην εχεμύθεια του! ;-)

Βήμα 3ο:

Καλύπτουμε όχι μόνο τα ηλεκτρονικά μας ίχνη αλλά και τα πιο απτά:
Δεν αφήνουμε ανοιχτό τον δεύτερο browser όταν έχουμε επισκέψεις!
Δεν ανοίγουμε το "άλλο" blog από υπολογιστές τρίτων (κι αν το κάνουμε σβήνουμε το ρημαδοϊστορικό)
Προσπαθούμε να συγκρατηθούμε και να μην το πούμε τελικά στη μισή παρέα...

Βήμα 4ο:

Προσέχουμε το περιεχόμενο! Εδώ είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα! Γιατί πλάκα έχουν οι περσόνες, αλλά γενικά δε μου αρέσει να γράφω ονειροφαντασίες. Όλα μου τα κείμενα έχουν σαν βάση πραγματικά γεγονότα. Κι ακόμα κι αν είναι αλλαγμένα τα ονόματα ή κάποιες καταστάσεις είναι λίγο τραβηγμένες από τα μαλλιά, δεν παύει να βρίσκεται η αφεντιά μου πίσω απ' όλα!
Κι ο τρόπος γραφής παραμένει ο ίδιος. Αδυνατώ να απαλλαγώ από τα "χε χε", τις αγαπημένες μου τρεις τελίτσες, τις κοφτές προτάσεις που συχνά ξεκινάνε με το "και"...
Επίσης δε μπορώ να αποφασίσω ποια ιστορία θα γραφτεί που! Ιστορίες που θα ταίριαζαν καλύτερα στο "άλλο" μου blog μου αρέσουν αρκετά ώστε να θέλω να πάρω τα credits... Παραμελώ συχνά το ένα εις βάρος του άλλου... Και φυσικά μπερδεύω τι έγραψα που!
Κι επειδή είμαι και φλύαρος άνθρωπος έχω διηγηθεί κατά καιρούς πολλές από τις ιστορίες που τώρα βρίσκονται δημοσιευμένες με άλλο όνομα! Και τρέμω βλέποντας comments από ανθρώπους που με ξέρουν...
Και ξέρω ότι μετά από αυτό το post πάλι κάποιοι θα προσπαθήσετε να βρείτε το άλλο... Και κατά βάθος μου αρέσει ο κίνδυνος! Η παρανομία! Η αίσθηση του να ακροβατείς στο τεντωμένο σκοινί!

Αν πράγματι το βρείτε - ή τουλάχιστον νομίσετε ότι το βρήκατε - μην γράψετε "χα! σε τσάκωσα"! Ή "μήπως κατά τύχη είσαι η Αρίστη;"... Ο Φάντομ Ντακ αν βγάλει τη μάσκα του θα είναι και πάλι ο κακομοίρης και μονίμως άτυχος Ντόναλντ... :-(

Βραδιά με φίλους και κιθάρα

Σε ένα φοιτητικό δωμάτιο. Άφθονα κουτάκια μπύρας. Γεμάτα τασάκια. Κόσμος καθισμένος στο πάτωμα. Να σιγοτραγουδάει. Και ο Χ. να γρατσουνάει την κιθάρα...

Τα τραγούδια εναλλάσσονται... Τα λα-λα-λα συμπληρώνουν τα κενά στους στίχους... Δε λείπουν οι αυτοσχεδιασμοί.

Από τη μία θέλω να κόψω τις φλέβες μου, με τις χορδες της κιθάρας κατά προτίμηση! Μα γιατί όλα τα τραγούδια πρέπει να σου θυμίζουν κάτι; Γιατί το άκουσμα κάποιων στίχων πρέπει να σε διαλύει τόσο;

Κι εκεί που πάει να με πιάσει η μαύρη κατάθλιψη (φταίει και το γεγονός ότι ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 21), ακούω το... Carnation! Ναι, τη διαφήμιση εννοώ! Οι Daltons θέλουνε ν'αρπάξουνε τη Λόλα, μα ένα καλάμακι τους τ' αλλάζει όλααα!!

Ε, δε μπόρεσα! Λύθηκα στα γέλια! Πάει και η κατάθλιψη Πάει και η νύστα!