Ας γράψουμε μια ιστορία - Μέρος 1ο

Πόσες φορές, διαβάζοντας ένα βιβλίο, δε θα θέλατε να ψιθυρίσετε κάτι στο αυτί του ήρωα, να τον συμβουλέψετε, να του πείτε "ψιτ; φίλε; λάθος πας!"; Να επέμβετε στην ιστορία και - γιατί όχι; - να την αλλάξετε;

Τι θα λέγατε λοιπόν να γράψουμε μαζί μια ιστορία;

Στο τέλος κάθε μέρους θα προτείνετε εσείς τι θέλετε να κάνει η ηρωίδα. Θα ψηφίζετε, θα το κουβεντιάζετε κι αυτή θα κάνει ό,τι τελικά αποφασίσετε! Τι λέτε;

Η ιστορία δεν έχει ακόμα τίτλο. Σιγά σιγά θα τον βρούμε κι αυτόν!

Προς το παρόν μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος:

What the f*ck ???

Ξύπνησε πιασμένη και με τρελό πονοκέφαλο. Κοίταξε τριγύρω. Βρισκόταν στις σκάλες μιας πολυκατοικίας. "Πω, τι ήπιαμε χτες..." μουρμούρισε ενώ προσπάθησε να ανασηκωθεί. Έψαξε την τσάντα της. Δεν ήταν πουθενά. "Φτου!" Είχε το κινητό της μέσα, μια παντόφλα ευτυχώς - που έτσι κι αλλιώς ήταν ώρα να το ξεφορτωθεί, τα κλειδιά της, τα λεφτά για το νοίκι.... "Σκατά!" Κι ένα σωρό άλλα πράγματα που όσο θα τα θυμόταν θα καταριόταν την ώρα και τη στιγμή που ήπιε εκείνα τα σφηνάκια.
Τεντώθηκε και σηκώθηκε. Άρχισε να κατεβαίνει. Σίγουρα δεν ήταν στη δική της πολυκατοικία. "Τι διάολο..." Πώς είχε βρεθεί εδώ;
Κατέβηκε δυο ορόφους νοιώθοντας τελείως ξύπνια πλέον. Κατέβηκε άλλους τρεις ορόφους ενώ ήδη ονειρευόταν ζεστό καφέ και τυρόπιτα. Το στομάχι της ήταν πραγματικά χάλια. Κατέβηκε χοροπηδώντας τα σκαλιά ενός ακόμη ορόφου... "Τι διάολο;" μουρμούρισε πάλι. "Γιατί ανέβηκα μέχρι εδώ πάνω;" Προσπάθησε να δει πόσοι ακόμη όροφοι υπήρχαν προς τα κάτω. Δεν έβγαλε κανένα συμπέρασμα. Βαριεστημένα πήγε προς το ασανσέρ. Πάτησε το κουμπί. Κανένα φωτάκι δεν άναψε. Τράβηξε την πόρτα. Δεν άνοιγε. Κατέβασε μερικά καντήλια και ξαναπήγε στις σκάλες.
Είχε κατέβει δέκα ορόφους και ακόμα δεν είχε φτάσει κάτω...

Η ηρωίδα μας, μπερδεμένη, αγανακτισμένη και με το στομάχι να διαμαρτύρεται μετά τις χτεσινοβραδινές τεκίλες έχει καθήσει στα σκαλιά...
Τι θα κάνει μετά; Ή - πιο σωστά - τι να κάνει μετά;