Αναλογική Vs Ψηφιακή φωτογραφική

Πόσα χρόνια έχετε να εμφανίσετε φωτογραφίες από αναλογική μηχανή; Εγώ είχα ακριβώς 6! Βρήκα και τον τελευταίο φάκελο με φωτογραφίες για αποδεικτικό...

Η ψηφιακή μου μηχανή - ή μάλλον αυτή του αδερφού μου, που δανείζομαι όταν θέλω να βγάλω φωτογραφίες της προκοπής - με έχει σώσει! Από τα φιλμ που τελειώνουν την πιο ακατάλληλη στιγμή, από τις φωτογραφίες που περιμένω πως και πως να εμφανιστούν και τελικά βγαίνουν κουνημένες...

Η δυνατότητα προεπισκόπησης που μου επιτρέπει να δω άμεσα αν κατάφερα τελικά να βγάλω αυτό που ήθελα πολύ με έχει εξυπηρετήσει! Και παιδέψει βέβαια ορισμένες φορές καθώς οι φίλες μου ποτέ δε μένουν ικανοποιημένες και με βάζουν να τραβάω 100 φορές την ίδια πόζα μέχρι να βγουν "σωστά":
- Εδώ έχω κλειστά μάτια!
- Βγάλτην ξανά! Εδώ δεν κοιτάω το φακό!
- Μισό! Άλλη μία! Φαίνεται η τσάντα μου και δεν ταιριάζει με τα παπούτσια!

Και φυσικά έχω όλες μου τις φωτογραφίες στον υπολογιστή, έτοιμες να τις δω και να τις ξαναδώ, να τις μεγεθύνω, να τις επεξεργαστώ, να τις στείλω με e-mail, να τις ανεβάσω στο ηλεκτρονικό μου άλμπουμ!

Τελευταία βέβαια αποφεύγω γενικά να κουβαλάω φωτογραφική μηχανή... Βαρέθηκα να βλέπω τα πάντα από μια μικρή οθονίτσα και να χάνω τη φάση προσπαθώντας να την απαθανατίσω...

Στο Συνέδριο λοιπόν των bookcrossers πήγα χωρίς μηχανή. Και θα έπρεπε να περιμένω καιρό μέχρι να αποκτήσω... πειστήρια! Την τελευταία όμως μέρα, στον καφέ του αποχαιρετισμού, έλαβα ένα ανέλπιστο δώρο από τις... τσιγαροκοπέλες των Prince (που λέει κι ο aris1)! Μια φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης! Κι ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν!

Τράβηξα όσες φωτογραφίες έπαιρνε το φιλμ σε ελάχιστα λεπτά, σταυρώνοντας τα δάχτυλα μου να εμφανιστούν τουλάχιστον οι μισές! Παιδευόμουν να κεντράρω από το μικρό της παραθυράκι, αισθανόμουν το κουμπί να πατιέται περίεργα κάτω από το δάχτυλο μου και έσκαγα από ανυπομονησία να δω τα αποτελέσματα! Ευτυχώς το φωτογραφείο είναι μισό τετράγωνο από το σπίτι μου και τη Δευτέρα τις έδωσα για εμφάνιση. Την Τρίτη το απόγευμα ήταν στα χέρια μου!

Ίσα που περίμενα να βγω από την πόρτα του φωτογραφείου για να ανοίξω το φάκελο και να πάρω στα χέρια μου τις φωτογραφίες. Ήδη ο φωτογράφος μου είπε ότι είχαν βγει μόνο 21 από αυτές... Η πρώτη μάλιστα ήταν πολύ σκοτεινή... Στις επόμενες όμως είδα επιτέλους γνώριμα πρόσωπα να χαμογελούν! Και να ποζάρουν για την μικρή χάρτινη μου μηχανή μιας χρήσης! Και αισθάνθηκα ότι η αναμονή είναι αυτή που δίνει στις φωτογραφίες αξία. Κι ότι οι εικόνες πρέπει πρώτα να γίνουν αναμνήσεις πριν αποκαλυφθούν μπροστά στα μάτια σου!

Κι είναι τώρα πάνω στο γραφείο μου, χειροπιαστές κι όχι καταχωνιασμένες σε φακέλους του υπολογιστή, έτοιμες να κολληθούν κι αυτές στους τοίχους μου μαζί με τις υπόλοιπες!

Εγώ πλέον μπορώ να ξαπλώσω αναπαυτικά στον καναπέ μου, με την κούπα του καφέ δίπλα και να τις δω... Εσείς μπορείτε;

Σκέψεις ενός λεπτού...

Αυτό το παιχνιδάκι το είδα στο blog της japanorange... Και σκέφτηκα να το παίξω κι εγώ! Γενικά μου αρέσει να καταγράφω τις σκέψεις μου. Και να τις αναλύω. Και να αναζητώ τη νοητή τους διαδρομή, τους λόγους που με στέλνουν από το ένα μήνυμα στο άλλο...

To cd έχει τελειώσει. Να βάλω ξανά να το ακούσω. Και να βάλω επιτέλους να φτιάξω έναν καφέ. Κακή επιλογή να πιω φραπέ το πρωί... Αλήθεια είναι κακό που έσβησα πριν μια λέξη; Χαλάει το παιχνίδι; Πότε θα φτιάξω επιτέλους το ρολόι μου; Και να αντιγράψω και τον τηλεφωνικό μου κατάλογο. Πώς θα ήθελα τώρα ένα πάρτυ. Πού είναι το μπολ μου, οέο;

Α! Τελικά ήταν αγχωτικό! Ναι, έγραψα όσα πέρασαν από το μυαλό μου σε αυτό το λεπτό. Αλλά θα περνούσαν πολύ περισσότερα αν δεν έπρεπε να τα πληκτρολογώ ταυτόχρονα. Και κάποια άλλα πέρασαν από το μυαλό μου ακριβώς επειδή έπαιζα το παιχνίδι...

Θέλετε να πάμε ένα βήμα παρακάτω; Θέλετε να ψάξουμε τον ειρμό αυτής της σκέψης; Την παράλογη λογική της και τα - γνωστά στους φίλους μου - άλματα της; Εγώ θα το κάνω για τον εαυτό μου...

Συνήθως όταν γράφω ακούω μουσική. Και συνήθως με αποσπά. Ακουμπώντας τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι έχει τελειώσει από ώρα...
Η κούπα του καφέ είναι απαραίτητο διακοσμητικό του γραφείου μου... Και το πρώτο πράγμα που αναζητώ όταν αρχίζω να γράφω είναι αυτός. Ελέγχω τη στάθμη του για να είμαι σίγουρη ότι δε θα χρειαστεί να διακόψω αυτό που κάνω για να διασχίσω τα 2,5 βήματα που με χωρίζουν από την καφετιέρα. Μέχρι εδώ η σκέψη μου ακολούθησε την κλασσική διαδρομή που κάνει κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπη με το λευκό του notepad. Η αναφορά στον πρωινό φραπέ ήταν αναπόφευκτη καθώς ένιωσα και το στομάχι μου να διαμαρτύρεται. Είχα γράψει όμως αρχικά φραπές... Και δε μου άρεσε και το άλλαξα. Και φυσικά αναρωτήθηκα αν αυτό είναι τίμιο για το παιχνίδι. Και αφού θυμήθηκα το παιχνίδι κοίταξα το ρολόι μου. Και διαπίστωσα ότι ακόμα φοράω ένα δανεικό απαίσιο ρολογάκι... Κι ότι πρέπει επειγόντως να φτιάξω το δικό μου. Το ρολόι μου χάλασε δυο μέρες μετά που έχασα το κινητό μου. Οπότε το μυαλό μου ταξίδεψε σε εκείνη την δυσάρεστη εμπειρία. Και θυμήθηκα ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να αντιγράψω κάπου όλα μου τα τηλέφωνα για να μην τα ξαναχάσω. Και το κινητό το έχασα μετά από ένα πάρτυ... Ακόμη κι αν μου κόστισε το κινητάκι μου είχα περάσει καλά... Και θα ήθελα μια επανάληψη. Και φυσικά θα ήθελα και το τάπερ μου που ξέχασα στο σπίτι του οικοδεσπότη!

Ναι, νομίζω πως η ακολουθία είναι λογική... ;-)

Multitasking!

Κάτι πάει στραβά!
Δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε ένα πράγμα!
Ανέκαθεν έκανα δύο και τρία πράγματα ταυτόχρονα...
Απλά τώρα η κατάσταση αγγίζει τα όρια του παραλογισμού!
Είχα παρατηρήσει ότι τελευταία δυσκολευόμουν όλο και περισσότερο να διαβάσω λογοτεχνία...
Δε μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο γιατί απαιτεί την απόλυτη προσοχή μου!
Προτιμώ λιγότερο απαιτητικές ενασχολήσεις που μπορούν να συνδιαστούν.
Βλέπω (ή για την ακρίβεια ακούω) καμιά ταινία παίζοντας ταυτόχρονα παιχνιδάκια στον υπολογιστή ή το κινητό (μπορεί να έχασα το P900, το 8310 όμως έχει φιδάκι!). Και πιθανότατα παράλληλα μαγειρεύω. Ή πλένω και κανένα ρούχο. Τσεκάρω τα mail μου. Πλένω πιάτα. Φτιάχνω καφέ...

Αισθάνομαι σαν υπολογιστής που έχει αρχίσει να ζορίζεται... Ο επεξεργαστής έχει ανεβάσει στροφές. Η μνήμη τελειώνει. Αρχίζει να χρησιμοποιεί την εικονική... Η θερμοκρασία ανεβαίνει. Κι εγώ πατάω Alt-Tab αλύπητα.

Αλλά και πάλι ποτέ δε θα καταφέρω να κάνω όσα θα ήθελα ταυτόχρονα. Ήδη η μουσική που παίζει με αποσπά.

Αχ και να μπορούσα να αναβαθμίσω τον επεξεργαστή μου... Να αγοράσω και μεγαλύτερη και γρηγορότερη μνήμη... Πόσο ζηλεύω τα pc! ;-)