Το καλοκαίρι έφτασε…

Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψα τον Ιούνιο του 2005

---

Το καλοκαίρι έφτασε κι εγώ είμαι στην Αθήνα, βράζω και η εξεταστική συνεχίζεται…

Πώς θα ήθελα να ήμουν σε ένα νησάκι, στην παραλία, με την απαραίτητη φραπεδιά και (γιατί όχι;) με το καινούριο laptop μου… Να κάνω camping, να απολαμβάνω τις βουτιές μου, να αράζω με τις ώρες στα ταβερνάκια, να πίνω μαργαρίτες δίπλα στο κύμα (θα μου μείνει απωθημένο αυτό…), να περνάω τα βράδια στην παραλία με κιθάρα και καλή παρέα…

Και τσουπ! Η ειδυλλιακή εικόνα χάνεται πίσω από το μανιασμένο πλήθος στο λιμάνι του Πειραιά, το στριμωξίδι στο πλοίο, την υστερική κυρία που έχει πιάσει 7 καρέκλες και τσιρίζει αν προσπαθήσεις να της πάρεις καμία, τα παιδάκια της υστερικής κυρίας που κλαίνε, φωνάζουν και χτυπιούνται ενώ εσύ προσπαθείς να κοιμηθείς λίγο μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.

Και όταν επιτέλους φτάνεις στο νησί συνειδητοποιείς ότι το camping απέχει 4 χιλιόμετρα! Και όταν, φορτωμένος σαν μουλάρι και ιδροκοπώντας, καταφέρεις τελικά να φτάσεις, συνειδητοποιείς ότι η θέση που έχεις κρατήσει είναι είτε πολύ μικρή, είτε δίπλα στις τουαλέτες, είτε πολύ μακριά από τη θάλασσα, είτε, είτε…Επειδή όμως είσαι διακοπές δεν πτοείσαι! Στήνεις με τα χίλια ζόρια τη σκηνή, φοράς το μαγιό σου και…

Ορμάς στη θάλασσα! Και διαπιστώνεις ότι και η υστερική κυρία είναι εκεί, και τα παιδάκια της κι ένα τάπερ κεφτεδάκια (!). Και δε βρίσκεις χώρο ούτε την πετσέτα σου να αφήσεις. Και σε πιτσιλάνε πριν προλάβεις να βουτήξεις. Και επιτέλους είσαι μέσα στο νερό! Και ξεχνάς όλα τα στραβά! Είσαι μόνο εσύ κι η θάλασσα! Και μια μπάλα προσγειώνεται στο κεφάλι σου, μπαίνει νερό στη μύτη σου και - ωχ! – στα μάτια σου! Και φοράς φακούς! Τέλος πάντων, είναι γνωστό ότι όλοι οι ενοχλητικοί τύποι (αλλά και το 99% των λουόμενων) συχνάζουν στα ρηχά, οπότε απλά απομακρύνεσαι λίγο από την ακτή και απολαμβάνεις το μπάνιο σου! Τέλεια!

Να συνεχίσω με τα στραβά; Ξεροψήνεσαι και αντί για το εντυπωσιακό μαύρισμα που ονειρευόσουν, γίνεσαι κατακόκκινος και μοιάζεις μάλλον περισσότερο με αστακό και μάλιστα ξεφλουδισμένο! Και στα ταβερνάκια σου… πιάνουν τον κω…! Για να μη μιλήσω για το φραπέ ή τη μαργαρίτα που αποτελούν είδος πολυτελείας!

Τι; Δεν σας αποθαρρύνουν όλα αυτά, ε;

Ούτε εμένα, δυστυχώς… Τα λέω (ή μάλλον τα γράφω) μπας και τα πιστέψω, αλλά μπα!

Θέλω Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ ! ! ! Θέλω να ταλαιπωρηθώ σαν γνήσιος Έλληνας τουρίστας! Να τσουρουφλιστώ! Να με μαδήσουν οι εστιάτορες, να με ποδοπατήσουν οι αφηνιασμένοι συνταξιδιώτες μου, να με γεμίσουν άμμο - ή να με βάλουν στόχο με τη μπάλα τους - τα πιτσιρίκια της υστερικής κυρίας!

Γιατί πώς αλλιώς θα καταλάβω καλοκαίρι;