Το 50-50-100 και τα μέσα μαζικής ταλαιπωρίας... (ψυχολογικής!)

"Μη με ξυπνάς απ' τις έξι,
πριν ακόμα η μέρα να φέξει..."
Τι ώρα είναι; Εφτά;;;!!! Φτου! Μια μέρα έχω κι εγώ που ξυπνάω αργά και ξέχασα να αλλάξω το ξυπνητήρι!
Ξύπνησα που ξύπνησα, δε μαζεύω και τη μπουγάδα που κρέμεται χαριτωμένα πάνω από την καινούρια καφετέρια που άνοιξε στο ισόγειο; Σα σωστή υψοφοβική, μόνο που δε δέθηκα με σκοινιά και γάντζους. Τη μάζεψα πάντως!
7:20... Να ταϊσω τα ψάρια μου στο facebook ή να ρίξω μισό υπνάκο ακόμα; Ιδού η απορία! Το κρεβάτι μου έκλεισε το μάτι πονηρά οπότε ξνακουκουλώθηκα και τον πήρα - μετά συγχωρήσεως.
9:24... Φτου! Δεν το άκουσα το ξυπνητήρι; Το έκλεισα; Ή απλά δεν το έβαλα ποτέ; Δεν είναι ώρα για προβληματισμούς! Τρέχουμε τώρα!
9:55... Είμαι στο δρόμο. Κι αναρωτιέμαι. Να πάω στη στάση που είναι στ' αριστερά και περνάει μόνο το τρόλεϋ; Ή να πάω στην αμέσως προηγούμενη που περνάει και το λεωφορείο;
Κι εδώ είναι που μπαίνει στην ιστορία ο περιβόητος κανόνας 50-50-100...
Όταν σωστή και λάθος απόφαση είναι ισοπίθανες κι εγώ δηλαδή έχω 50% πιθανότητα να πάρω τη σωστή, σας διαβεβαιώ ότι είναι 100% σίγουρο ότι θα πάρω τη λάθος!
Έτσι και σήμερα! Αποφάσισα να ποντάρω στην προηγούμενη στάση και... με το που έφτασα στα εφιαλτικά φανάρια της Θησέως είδα στη στάση και το λεωφορείο και ακριβώς πίσω του το τρόλεϋ! Μέχρι να περάσω βέβαια απέναντι και τα δύο είχαν φύγει από τη στάση... Αλλά..! Τα είχε πιάσει το φανάρι! Και το τρόλεϋ είχε μετατοπιστεί τοοοοσο λίγο από τη στάση. Έκανα ένα νόημα στον οδηγό του τρόλεϋ και... μου άνοιξε!
Να! Κάτι τέτοια συμβαίνουν και φτιάχνει η μέρα σου!
"Κανονικά δεν έπρεπε να ανοίξετε!"
Και κάπως έτσι χαλάει και πάλι........
Η παραπάνω φράση ανήκει σε αξιολάτρευτη συνεπιβάτισσα, γύρω στα εξήντα-φεύγα-και-μη-γυρίσεις-πίσω...
"Ναι, κύριε οδηγέ! Δεν έπρεπε", συμπληρώνει δεύτερη κυρία.
"Το ξέρω..." απαντάει ο οδηγός. Η πρώτη κυρία συνεχίζει τη μουρμούρα περί έπρεπε-δεν έπρεπε! (η άλλη κάνει δεύτερη φωνή και μίνι χορευτικό με το κεφάλι)
"Κι αν ήσασταν εσείς στη θέση της κοπέλας;" τη ρωτάει ο οδηγός.
"Α! Είμαι αντικειμενική! Αν το έχασα, το έχασα! Θα περιμένω το επόμενο!" δηλώνει περήφανη.
Να μιλήσω, να μη μιλήσω... Να μιλήσω, να μη μιλήσω...
"Συγγνώμη, για ψώνια πάτε;" ρωτάω, "γιατί εγώ πάω στη δουλειά μου". (για να είμαι κι ειλικρινής, πήγαινα στη σχολή. Μετά στη δουλειά. Και μετά στη δεύτερη δουλειά...)
"Δεν το λέω προσωπικά για σένα κοριτσάκι μου!" (αχά! διάνα έπεσα!) "Αλλά είναι παράνομο!" συνεχίζει το τροπάρι της και αρχίζει να ρωτάει τον οδηγό τι θα έκανε αν τον έβλεπε κάποιος υπεύθυνος και κάτι τέτοια!
Μιλάει σοβαρά;! Θα του κάνει και μήνυση μήπως;!
Ωχ, θα τον βάλω και σε μπελάδες τον άνθρωπο που μου έκανε μια εξυπηρέτηση...
Κρατάτε με! Θα την τσουρομαδήσω! Τι όρεξη έχει πρωί πρωί;!
Επειδή δε διακρίνομαι και για την ψυχραιμία μου, στην πρώτη ευκαιρία κατέβηκα και πήγα στη μεσαία πόρτα, όσο γίνεται μακρύτερα από την εν λόγω κυρία! Και - αν είναι δυνατό - εξακολούθησε να μουρμουράει!
Συγγνώμη κύριε οδηγέ...
Α! Και πολύ σε παραδέχτηκα που περίμενες αυτούς που έτρεχαν και ξανάνοιξες την πόρτα στο Κουκάκι!