Ας γράψουμε μια ιστορία - Μέρος 3ο

Πόσο καιρό ξέχασα την ηρωίδα μου στις... σκάλες; Ας την κατεβάσουμε μερικούς ορόφους παρακάτω. Κι ας κάνουμε μερικές..

Παράλογες (;) σκέψεις

Κουρασμένη από το κλάμα και την άσκοπη κάθοδο πρέπει να αποκοιμήθηκε. Ξύπνησε και πάλι πιασμένη, στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας χωρίς να μπορεί να υπολογίσει πόση ώρα είχε περάσει. Μόνο το στομάχι της που διαμαρτυρόταν ολοένα και πιο έντονα της έδινε μια υποτυπώδη αίσθηση του χρόνου.
Σκέφτηκε να κατέβει μερικούς ορόφους ακόμη. Πήγε να σηκωθεί και ξανακάθησε. Έβγαλε το βραχιόλι από το χέρι της, το έπαιξε νευρικά στα δάχτυλά της και τελικά το άφησε σε ένα σκαλοπάτι. "Λες;" μουρμούρισε. Και συμπλήρωσε "Πρέπει να σταματήσω να μιλάω μόνη μου. Είναι ανόητο!"
Σηκώθηκε αποφασιστικά και κατέβηκε έναν όροφο. Κοίταξε αν το βραχιόλι βρισκόταν εκεί. Προφανώς και όχι! Αφού το είχε αφήσει στον πάνω όροφο! Αν υπήρχε κόσμος τριγύρω πιθανότατα να κοκκίνιζε. Τώρα απλά ανέβηκε βαριεστημένα να το μαζέψει. "Πρέπει να κόψω τα RPG... Και το πολύ Science Fiction..." είπε, μιλώντας για άλλη μια φορά στον εαυτό της.
Κατέβηκε τρεις ακόμη ορόφους. Καμιά αλλαγή. Κι εδώ υπήρχαν δυο πόρτες, το χαλασμένο ασανσέρ, ένα παράθυρο που δεν άνοιγε...
Δοκίμασε τα κουδούνια χωρίς μεγάλες ελπίδες. Έκανε το ίδιο και για τους επόμενους τρεις ορόφους. Στην τελευταία πόρτα τα νεύρα της τεντώθηκαν. Άρχισε να την κλωτσάει. Έπεσε πάνω της με όλη της τη δύναμη. "Σκατά!", στις ταινίες φαίνεται τόσο εύκολο... Στην πράξη δεν κατάφερε να σπάσει ούτε ένα μεντεσέ. Και σίγουρα θα αποκτούσε μερικές εντυπωσιακές μελανιές. Έριξε μια τελευταία κλωτσιά και σωριάστηκε στο πάτωμα μπροστά στην πόρτα...

Η κατάρα (;) της τσιγγάνας και ο ευγενικός ταρίφας....

Πιστεύετε στις κατάρες;
Στις κατάρες της τσιγγάνας;

"Ασήμωσε κούκλα μου να σου πω ποιος σε αγαπά..."
"Πάρε ένα λουλουδάκι, ομορφούλα μου εσύ!"

Όχι ρε παιδιά... Δεν πιστεύω! Και δεν τις φοβάμαι τις κατάρες! Μέχρι σήμερα τουλάχιστον...
Τη συγκεκριμένη τσιγγάνα την έχω πετύχει τρεις τέσσερις φορές, Κουκάκι, Πετράλωνα, Ψυρρή... Πάντα πουλάει λουλούδια και πάντα με ζαλίζει. Σήμερα την πέτυχα στο Κουκί.
"Πάρε ένα λουλουδάκι ομορφούλα" και "Μάζεψε τα μαλλιά σου από το πρόσωπό σου".
Μου αφήνει τα λουλούδια στο τραπέζι. Οι κλασσικές δικαιολογίες "Δεν έχω λεφτά", "Αλήθεια", "Έχω μόνο 5 ευρώ για το ποτό"... Αφήστε δηλαδή που δεν είναι και ψέμα... Πολλές αφραγκιές τελευταία...
Κάθεται λίγο ακόμα πάνω από το κεφάλι μου και τελικά φεύγει αφήνοντας και τα λουλούδια! (πρώτη φορά μου συμβαίνει να μου τα αφήσουν τα λουλούδια)

Δεν περνάνε δέκα λεπτά που έφυγε η τσιγγάνα, πάω να ανάψω τσιγάρο και αρπάζει φωτιά το μαλλί μου! Παραλίγο να κάνω emo φράντζα!

Είναι τυχαίο αυτό δηλαδή; Μου είπε να μαζέψω τα μαλλιά μου και λίγο αργότερα παραλίγο να γίνω παρανάλωμα του πυρρός;!

Τα λουλούδια πάντως τα κράτησα... Ίσως χρειαστεί να τα κάψω για να φύγει η κατάρα;
(καλύτερα να σταματήσω να βλέπω supernatural...)

Ο ταξιτζής του τίτλου που κολλάει θα μου πείτε;
Α, αυτό ήταν το επόμενο παράδοξο της σημερινής ημέρας!
Είναι αδύνατο να μετρήσω πόσες φορές οι ταξιτζήδες μου κρατάνε 20 λεπτά παραπάνω και το θεωρούν δεδομένο. Τις φορές όμως που μου χαρίζουν έστω και πέντε λεπτά τις θυμάμαι!
Ο σημερινός όμως έσπασε ρεκόρ! Το ταξίμετρο έγραφε 5.45... Του έδωσα ένα τάληρο και ένα ευρώ και... μου έδωσε το ευρώ πίσω!!! Μου χάρισε 45 λεπτά και ΟΧΙ γιατί του έδωσα 20άρικο και βαριόταν να ψάχνει...

No comment..........