Ας γράψουμε μια ιστορία - Μέρος 3ο

Πόσο καιρό ξέχασα την ηρωίδα μου στις... σκάλες; Ας την κατεβάσουμε μερικούς ορόφους παρακάτω. Κι ας κάνουμε μερικές..

Παράλογες (;) σκέψεις

Κουρασμένη από το κλάμα και την άσκοπη κάθοδο πρέπει να αποκοιμήθηκε. Ξύπνησε και πάλι πιασμένη, στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας χωρίς να μπορεί να υπολογίσει πόση ώρα είχε περάσει. Μόνο το στομάχι της που διαμαρτυρόταν ολοένα και πιο έντονα της έδινε μια υποτυπώδη αίσθηση του χρόνου.
Σκέφτηκε να κατέβει μερικούς ορόφους ακόμη. Πήγε να σηκωθεί και ξανακάθησε. Έβγαλε το βραχιόλι από το χέρι της, το έπαιξε νευρικά στα δάχτυλά της και τελικά το άφησε σε ένα σκαλοπάτι. "Λες;" μουρμούρισε. Και συμπλήρωσε "Πρέπει να σταματήσω να μιλάω μόνη μου. Είναι ανόητο!"
Σηκώθηκε αποφασιστικά και κατέβηκε έναν όροφο. Κοίταξε αν το βραχιόλι βρισκόταν εκεί. Προφανώς και όχι! Αφού το είχε αφήσει στον πάνω όροφο! Αν υπήρχε κόσμος τριγύρω πιθανότατα να κοκκίνιζε. Τώρα απλά ανέβηκε βαριεστημένα να το μαζέψει. "Πρέπει να κόψω τα RPG... Και το πολύ Science Fiction..." είπε, μιλώντας για άλλη μια φορά στον εαυτό της.
Κατέβηκε τρεις ακόμη ορόφους. Καμιά αλλαγή. Κι εδώ υπήρχαν δυο πόρτες, το χαλασμένο ασανσέρ, ένα παράθυρο που δεν άνοιγε...
Δοκίμασε τα κουδούνια χωρίς μεγάλες ελπίδες. Έκανε το ίδιο και για τους επόμενους τρεις ορόφους. Στην τελευταία πόρτα τα νεύρα της τεντώθηκαν. Άρχισε να την κλωτσάει. Έπεσε πάνω της με όλη της τη δύναμη. "Σκατά!", στις ταινίες φαίνεται τόσο εύκολο... Στην πράξη δεν κατάφερε να σπάσει ούτε ένα μεντεσέ. Και σίγουρα θα αποκτούσε μερικές εντυπωσιακές μελανιές. Έριξε μια τελευταία κλωτσιά και σωριάστηκε στο πάτωμα μπροστά στην πόρτα...