Ας γράψουμε μια ιστορία - Μέρος 2ο

Για να δούμε πόσο συνεπής θα είμαι στο νέο μου σχέδιο. Άλλο ένα κεφάλαιο της ιστορίας έχει γραφτεί. Η ηρωίδα βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης...

Η εκδοχή του zero2one έχει αρχίσει να γράφεται σαν ανεξάρτητη ιστορία... Δεν έχει διακλαδώσεις και θα δημοσιευτεί αφού τελειώσουμε με αυτήν εδώ.
Κάποιες από τις ιδέες που δόθηκαν στο προηγούμενο δεν έχουν χρησιμοποιηθεί. Ακόμα! ;)

Κρίση πανικού

"Οκ... Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό..." μονολόγησε. Πάτησε νευρικά το κουμπί του ασανσέρ τέσσερις πέντε φορές. Καμία αλλαγή. Κλότσησε εκνευρισμένη την πόρτα. Πήγε στο παράθυρο του φωταγωγού. Δεν άνοιγε. Φαινόταν να είναι φτιαγμένο ώστε να μην ανοίγει. Κόλλησε τη μύτη της στο τζάμι, χωρίς όμως να καταφέρει να δει κάτω. Το χτύπησε με τη γροθιά της. Το μόνο που κατάφερε ήταν να χτυπήσει λίγο.
Κατέβηκε άλλους δυο ορόφους. Δεν είχε νόημα. Έπρεπε να μάθει που διάολο βρισκόταν. Ας χτύπαγε ένα από τα κουδούνια...
Στάθηκε μπροστά σε μία από τις πόρτες. Έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα με το χέρι πάνω στο κουδούνι χωρίς να αποφασίζει να το πατήσει.
"Ντλιιιιιιν ντλοοοοον..." ακούστηκε ο εκνευριστικός του ήχος. Κράτησε την ανάσα της. Προσπάθησε να σκεφτεί ένα λογικό τρόπο να εξηγήσει την κατάστασή της σε όποιον άνοιγε την πόρτα. Μετά σκέφτηκε πώς μπορεί να ήταν αυτός ο κάποιος που μπορεί να άνοιγε την πόρτα. Και φυσικά, αν τελικά θα άνοιγε κάποιος την πόρτα. Ή κάτι. Και τι διαθέσεις θα είχε αυτό το κάτι. Στα δέκατα του δευτερολέπτου που χρειάστηκε για να τα σκεφτεί όλα αυτά κατάφερε να πανικοβληθεί. Ήταν έτοιμη να κάνει μεταβολή και να αρχίσει να κουτρουβαλάει τις σκάλες. Και το έκανε.
Όταν σταμάτησε να τρέχει είχε χάσει πια το μέτρημα. Είχε λαχανιάσει. Η καρδιά της χτύπαγε σαν τρελή. Κατέρρευσε στα σκαλιά. Όταν πλέον συνήλθε κάπως ένιωσε ανόητη. Τρόμαζε τον εαυτό της χωρίς λόγο. Μπορούσε να συνεχίσει να κατεβαίνει σκάλες ή μπορούσε απλά να χτυπήσει μια πόρτα και να μάθει. Ξανασηκώθηκε και πήγε αποφασιστικά προς μία από τις πόρτες. Πάτησε το κουδούνι και άκουσε για άλλη μια φορά το εκνευριστικό του κουδούνισμα. Πίεσε τον εαυτό της να παραμείνει ψύχραιμη. Προσπάθησε να ακούσει. Κανένας θόρυβος δεν ακουγόταν από το διαμέρισμα. Χτύπησε το διπλανό. Τίποτε. Έκανε το ίδιο και με τα διαμερίσματα των επόμενων τριών ορόφων. Καμιά απάντηση. Κανένας ήχος...
Ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Έβαλε τις φωνές. Άκουσε τη φωνή της να αντηχεί στο χώρο μέχρι που σταμάτησε κι αυτή.

Ας γράψουμε μια ιστορία - Μέρος 1ο

Πόσες φορές, διαβάζοντας ένα βιβλίο, δε θα θέλατε να ψιθυρίσετε κάτι στο αυτί του ήρωα, να τον συμβουλέψετε, να του πείτε "ψιτ; φίλε; λάθος πας!"; Να επέμβετε στην ιστορία και - γιατί όχι; - να την αλλάξετε;

Τι θα λέγατε λοιπόν να γράψουμε μαζί μια ιστορία;

Στο τέλος κάθε μέρους θα προτείνετε εσείς τι θέλετε να κάνει η ηρωίδα. Θα ψηφίζετε, θα το κουβεντιάζετε κι αυτή θα κάνει ό,τι τελικά αποφασίσετε! Τι λέτε;

Η ιστορία δεν έχει ακόμα τίτλο. Σιγά σιγά θα τον βρούμε κι αυτόν!

Προς το παρόν μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος:

What the f*ck ???

Ξύπνησε πιασμένη και με τρελό πονοκέφαλο. Κοίταξε τριγύρω. Βρισκόταν στις σκάλες μιας πολυκατοικίας. "Πω, τι ήπιαμε χτες..." μουρμούρισε ενώ προσπάθησε να ανασηκωθεί. Έψαξε την τσάντα της. Δεν ήταν πουθενά. "Φτου!" Είχε το κινητό της μέσα, μια παντόφλα ευτυχώς - που έτσι κι αλλιώς ήταν ώρα να το ξεφορτωθεί, τα κλειδιά της, τα λεφτά για το νοίκι.... "Σκατά!" Κι ένα σωρό άλλα πράγματα που όσο θα τα θυμόταν θα καταριόταν την ώρα και τη στιγμή που ήπιε εκείνα τα σφηνάκια.
Τεντώθηκε και σηκώθηκε. Άρχισε να κατεβαίνει. Σίγουρα δεν ήταν στη δική της πολυκατοικία. "Τι διάολο..." Πώς είχε βρεθεί εδώ;
Κατέβηκε δυο ορόφους νοιώθοντας τελείως ξύπνια πλέον. Κατέβηκε άλλους τρεις ορόφους ενώ ήδη ονειρευόταν ζεστό καφέ και τυρόπιτα. Το στομάχι της ήταν πραγματικά χάλια. Κατέβηκε χοροπηδώντας τα σκαλιά ενός ακόμη ορόφου... "Τι διάολο;" μουρμούρισε πάλι. "Γιατί ανέβηκα μέχρι εδώ πάνω;" Προσπάθησε να δει πόσοι ακόμη όροφοι υπήρχαν προς τα κάτω. Δεν έβγαλε κανένα συμπέρασμα. Βαριεστημένα πήγε προς το ασανσέρ. Πάτησε το κουμπί. Κανένα φωτάκι δεν άναψε. Τράβηξε την πόρτα. Δεν άνοιγε. Κατέβασε μερικά καντήλια και ξαναπήγε στις σκάλες.
Είχε κατέβει δέκα ορόφους και ακόμα δεν είχε φτάσει κάτω...

Η ηρωίδα μας, μπερδεμένη, αγανακτισμένη και με το στομάχι να διαμαρτύρεται μετά τις χτεσινοβραδινές τεκίλες έχει καθήσει στα σκαλιά...
Τι θα κάνει μετά; Ή - πιο σωστά - τι να κάνει μετά;

Τι σκέφτεσαι; #2

Ποιό το νόημα να το λένε hands free όταν όλοι χρησιμοποιούν και τα δυο τους χέρια όταν μιλάνε;

Πότε καταλαβαίνεις ότι πρέπει να αρχίσεις να μαγειρεύεις;

Όταν η τηλεφωνήτρια στο σουβλατζίδικο μόλις πεις τη διεύθυνση σου λέει "Α, στον πρώτο;"!
:P