17.12.07

Είναι αθώος ο Μέρφυ;

Κάθε φορά που περιμένω στην ουρά του σούπερ μάρκετ καταριέμαι τον Μέρφυ! Γιατί όποια ουρά και να διαλέξω πάντα τελευταία τελειώνει!
Γενικά τον Μέρφυ τον κατηγορώ συχνά πυκνά για ότι στραβό μου συμβαίνει! Αλλά σήμερα άκουσα μια ενδιαφέρουσα άποψη που τον απαλάσσει τον καημένο από ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης!
Ας το δούμε καθαρά μαθηματικά το θέμα. Πιθανότητες!
Έστω ότι υπάρχουν τρία ταμεία στο σούπερ μάρκετ. Και αντίστοιχα τρεις ουρές. Κάθε μία από αυτές έχει 1/3 πιθανότητα να τελειώσει πρώτη. Εσύ υποχρεωτικά διαλέγεις και στέκεσαι σε μία από αυτές. (διαλέγοντας αυτήν με τα λιγότερα καρότσια και τις λιγότερες γιαγιάδες!)
Η πιθανότητα να τελειώσει η δική σου ουρά πρώτη είναι λοιπόν μία στις τρεις...
Η πιθανότητα τώρα να τελειώσει μία από τις δυο άλλες ουρές πρώτη είναι 2/3...
Άρα για τα δύο τρίτα τουλάχιστον των περιπτώσεων ΔΕΝ φταίει ο Μέρφυ!

9 σχόλια:

  1. Χεχεχε... Δεν υπάρχει σωτηρία από τις ουρές λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος19/12/07 15:20

    Ε όχι και να δικαιολογήσουμε τον Μέρφυ!! Ξέρεις τί έχω τραβήξει εγώ εξαιτίας του; Κι αν στις ουρές δεν είναι ο κύριος υπεύθυνος, θέλω επιχειρήματα για τα τσιγάρα που χάνω στις στάσεις λεωφορείων, το ότι πάντα η τελευταία τσέπη που ψάχνω είναι η σωστή (ακόμα και όταν υπάρχουν μόνο δύο) και για πολλές άλλες περιπτώσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ deadendmind

    Μα, καμία όμως! ;)
    (είπα ευχαριστώ που με σέρνεις σε όλα αυτά τα ωραία πράγματα; χε χε!)

    @ arxitempela

    Για τα τσιγάρα στις στάσεις θέλεις ανάλυση; Μα, είναι απόλυτα λογικό! Δεν ανάβεις τσιγάρο μόλις φτάνεις αλλά μόλις διαπιστώνεις ότι έχει αρχίσει να αργεί. Εφόσον το ανάβεις τη στιγμή που πλέον θα έπρεπε να έχει έρθει το πιο πιθανό είναι να έρθει! :Ρ

    Το πρόβλημα με το Μέρφυ είναι στο 1/2. Γιατί όταν είναι 50-50 οι πιθανότητες, εγώ είναι 100% σίγουρο ότι θα κάνω λάθος! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η "ψυχολογική" (και πανεύκολη) απόδειξη του Μέρφυ είναι ότι, πολύ απλά, εντύπωση μας κάνουν και μένουν στη μνήμη μας μόνο οι άτυχες περιπτώσεις.

    Τώρα, όσον αφορά (σ)τις ουρές, υπάρχουν διάφορες λύσεις για να _μη_ μας νοιάζει το περίμενε: Socializing, εντρύφηση στα εσώψυχα του κινητού/palmtop, χάζεμα του κόσμου γύρω μας και άλλα. (-;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια σου ! πέρασα για μια διαδικτιακή καλησπέρα ... ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γρινιάρα μου... δεν το βλέπεις "καθαρά μαθηματικά" το θέμα. Εφ'όσον έχεις το δικαίωμα της επιλογής στην ουρά του ταμείου, φυσικά θα επιλέξεις αυτό με τον λιγότερο κόσμο και τις λιγότερες γιαγιάδες. Επομένος, η πιθανότητα να τελειώσει πρώτο το ταμείο σου δεν είναι 1/3, αλλά πολύ πολύ μεγαλύτερη!
    Ο Μέρφυ είναι υπεύθυνος όμως, διότι στο δικό σου ταμείο δεν θα υπάρχουν ψιλά, στο δικό σου ταμείο δεν θα βρίσκει ο μπροστινός σου το πορτοφόλι του, και στο δικό σου ταμείο μόλις έρθει η σειρά σου θα σου πει η ταμίας "περάστε από το δίπλα ταμείο, σας παρακαλώ". :)

    Χρόνια πολλά, και καλή χρονιά!!!

    Όσο για τα λεωφορεία, η δική μου απορία είναι τελείως διαφορετική. Γιατί να αργεί κάθε φορά που βιάζεσαι... ενώ όταν δεν βιάζεσαι έρχεται αμέσως?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ zero2one

    Ααααχ! Ο χρόνος όμως είναι χρήμα! Κι οι ώρες στην ουρά δε μπορούν ποτέ να γίνουν ιδιαίτερα δημιουργικές... (έχω εφεύρει διάφορα παιχνίδια για δημιουργική ενασχόληση κατά την αναμονή πάντως! ;-))

    @ Μαρια

    Καλησπέρα λοιπόν! :)

    @ KouKos

    Ε, οοοκ... Πάντα θα υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες. Να εφαρμόσω μια μέθοδο ελαχίστων τετραγώνων; Να αφαιρέσω τις ακραίες τιμές; Να στο δώσω και σε διάγραμμα;
    Κάνω τα πάντα για να αθωώσω έστω και λίγο το Μέρφυ κι αυτός μου τα χαλάει!
    Χτες πάλι πέρασε το λεωφορείο με το που άναψα το τσιγάρο! Και σήμερα που βιαζόμουν άργησε 20 λεπτά!
    Παραιτούμαι!
    Αυτόν τον @%$*#! τον Μέρφυ δεν τον πάω καθόλου!
    :-Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έχετε πρόσκληση μανδαμ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. η πιθανότητα να τελειώσει πρώτο το δικό σου ταμείο είναι 1/3, αλλά και η πιθανότητα να τελειώσει τελευταίο είναι επίσης 1/3.

    εύχομαι στους καπνιστές να χάνουν τα τσιγάρα τους συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μια σούπερ ατυχία

Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ παλιά και όχι πολύ μακριά από εδώ, ζούσε ένα αγόρι, που το έλεγαν Σπύρο. Ο Σπύρος ήταν ένα αγόρι σχεδόν ...