π

Ένα κόλλημα με τα μαθηματικά είναι γνωστό ότι το έχω... Δε θα διάλεγα και τη σχολή που διάλεξα αν δεν το είχα άλλωστε. Κι ένα κόλλημα με τα βιβλία επίσης το έχω! Δε θα σας ζάλιζα τόσο συχνά με το BookCrossing αν δεν το είχα, έτσι δεν είναι; Τι γίνεται λοιπόν όταν αυτές οι δυο μεγάλες αγάπες μου συνδυαστούν; Μα φυσικά ένα μαθηματικό μυθιστόρημα! Λατρεύω τα μαθηματικά μυθιστορήματα! Και τελευταία διάβασα ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον! Τα Πυθαγόρεια Εγκλήματα του Τεύκρου Μιχαηλίδη! Από εκεί λοιπόν είναι κι αυτό το μικρό απόσπασμα σχετικά με τον αριθμό π και τα ποιήματα-μνημονικά τεχνάσματα που έχουν γραφτεί γι αυτό!

---

π=3,1415926535897932384626

Όπως το συνηθίζουν πολλοί κορυφαίοι μαθηματικοί, πέρα από τις σημαντικές τους έρευνες, αρεσκόταν και σε πολύ απλοϊκά, παιδιάστικα σχεδόν, παιχνίδια. Είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του στη δημιουργία ενός ποιήματος που ο αριθμός των γραμμάτων κάθε λέξης του να δίνει τα ψηφία του π. Ήδη εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν στα γαλλικά και τα γερμανικά αρκετά ποιήματα-μνημονικοί κανόνες για τα ψηφία του π.

Οι Γάλλοι, ας πούμε, θυμόντουσαν τα ψηφία του π με το ποίημα:

QUE J' AIME À FAIRE APPRENDRE UN NOMBRE UTILE AUX SAGES!
IMMORTEL ARCHIMÈDE ARTISTE INGÉNIEUR
QUIDE TON JUGEMENT PEUT PRISER LA VALEUR?
POUR MOI TON PROBLÈME EUT DE PAREILS AVANTAGES

Οι Γερμανοί πάλι είχαν το:

DIR O HELD O ALTER PHILOSOPH DU RIESEN GENIE
WIE VIELE TAUSENDE BEWUNDERN GEISTER
HIMMLISCH WIE DU UND GÖTTLICH
NOCH REINER IN AEONEN
WIRD DAS UNS STRAHLEN
WIE IM LICHTEN MORGENROT

"Είναι ντροπή!" συνήθιζε να λέει. "Οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι έχουν αποτυπώσει τα ψηφία του π σε στίχους, και οι Έλληνες, που πρώτοι ανακάλυψαν την ύπαρξη του π, να μην έχουν ανάλογο ποίημα". Μια μέρα μπήκε στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου λάμποντας από υπερηφάνεια. Με πλησίασε βιαστικά και άφησε μπροστά μου ένα χαρτάκι.
"Ιδού", μου είπε όλος χαρά:

ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΓΕΩΜΕΤΡΕΙ
ΤΟ ΚΥΚΛΟΥ ΜΗΚΟΣ ΙΝΑ ΟΡΙΣΗ ΔΙΑΜΕΤΡΩ
ΠΑΡΗΓΑΓΕΝ ΑΡΙΘΜΟΝ ΑΠΕΡΑΝΤΟΝ
ΚΑΙ ΟΝ ΦΕΥ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΛΟΝ ΘΝΗΤΟΙ ΘΑ ΕΥΡΩΣΙ

Δε νομίζω πως όταν έλυνε τα δύσκολα προβλήματα που του ανέθετα ο Χίλμπερτ και ο Κλάιν, ένιωθε μεγαλύτερη ικανοποίηση.

Από το βιβλίο του Τεύκρου Μιχαηλίδη "Πυθαγόρεια Εγκλήματα"