Τι σκέφτεσαι; #6 (σχεδόν)

- Τι σκέφτεσαι;
- Ένα καπέλο με κερασάκια...

Είχε ξανθά μαλλιά, μαζεμένα σε δυο χαλαρές πλεξίδες. Δεν έβλεπα το πρόσωπό της μα ήμουν σίγουρος ότι είχε φακίδες. Κι ίσως πράσινα μάτια.
Φορούσε ένα λευκό φουστάνι και πλάι της είχε ακουμπισμένο ένα ψάθινο καπέλο. Κι ένα βιβλίο.
Φαντάστηκα ότι ήταν το δικό μου βιβλίο. Περνάω από δίπλα της, γυρνάει με κοιτάει, κοιτάει το βιβλίο και ξανακοιτά εμένα. Με θαυμασμό. "Ω! Είναι δυνατόν να είστε... εσείς;"
Ένα πιτσιρίκι περνάει με το ποδήλατό του πάνω από το πόδι μου. Επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Κι αισθάνομαι και λίγο γελοίος.
Τι πιθανότητες θα είχε να είναι το δικό μου βιβλίο; Κι άσε το δικό μου, που έχει πουλήσει μόνο όσα αντίτυπα αγόρασε η μάνα μου - γιατί κι οι φίλοι μου τσάμπα το πήραν, εγώ τους το 'δωσα. Ας πιάσουμε ένα κλασσικό. Τι πιθανότητα υπάρχει να είναι ας πούμε Οι Άθλιοι του Ουγκώ; Πόσα βιβλία υπάρχουν στον κόσμο; Πόσα είναι "αναλώσιμα", ευκαιριακά σουξεδάκια - και ούτε καν; Και πόσα θα χαρίσουν την υστεροφημία στους δημιουργούς τους;
Έτος 2110. Το βιβλίο μου είναι ακόμα στα ράφια. Ακούω τον υπάλληλο να λέει "Α, ναι! Κλασσικό δείγμα γραφής του 21ου αιώνα. Δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη!"
Το παιδάκι με το ποδήλατο πρέπει να το κάνει επίτηδες. Μόλις κάνω ευχάριστες σκέψεις έρχεται να με ξενυχιάσει. Τι σαδισμός!
Να είναι δικό της; Της κοπέλας με το άσπρο φόρεμα. Μπα... Φαίνεται τόσο νέα για να έχει παιδί. Κι εξάλλου δεν έχει γυρίσει καθόλου να το κοιτάξει. Α! Νάτη η μάνα του. Ναι, αυτή μοιάζει. Κι εξάλου το μπουκώνει κεράσια κάθε φορά που πλησιάζει.
Αν κάναμε παιδιά θα είχαν σίγουρα ξανθά μαλλιά. Εγώ κι η κοπέλα με τα άσπρα. Κι αν ήμασταν τυχεροί πράσινα μάτια. Θα ήταν κορίτσι. Και θα το ντύναμε και αυτό με άσπρο φόρεμα. Και θα της έπαιρνα ένα ψάθινο καπέλο με κερασάκια. Κι αυτή δε θα το μπούκωνε. Θα σήκωνε μόνο που και που το βλέμμα από το βιβλίο της - που θα ήταν το τελευταίο μου μυθιστόρημα - για να την προσέχει. Και θα χαμογελούσε.
Πώς θα γινόταν να της μιλήσω;
Σήκωσα τα μάτια. Είχε φύγει... Μαζί με το παιδί μας. Το καπέλο με τα κερασάκια. Το τελευταίο μου μυθιστόρημα.
Αν είχε ξεχάσει το βιβλίο της;
Θα είχε γράψει μέσα το τηλέφωνο της. Για μένα. Και θα...