Κλειδωμένη καγκελόπορτα - Τέλος (?)

Τις τελευταίες μέρες η καγκελόπορτα κλείδωνε και ξεκλείδωνε όλο και πιο δύσκολα... Και φοβόμουν ότι θα σπάσει το κλειδί στην κλειδαριά.
Σήμερα είδα ότι δεν υπάρχει πλέον κλειδαριά...

Κι εγώ τώρα που θα στηρίζω τις θεωρίες μου;;;

Τέσπα, όσοι είχατε κλειδιά, άκυρα... :-Ρ

Το παράθυρο

Το παράθυρο μου βλέπει στον πλαϊνό τοίχο μιας πολυκατοικίας. Σε έναν άδειο τοίχο, χωρίς μπαλκόνια και παράθυρα. Κι ίσως είναι καλύτερα έτσι. Έχω την ησυχία μου...
Την Τετάρτη η ζέστη ήταν αφόρητη. Δυσκολευόμουν να κοιμηθώ. Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι, τσαλακώνοντας τα σεντόνια.
Δεν ήμουν σίγουρη τι με ξύπνησε. Ήχος; Φως; Κάτι έθεσε σε πλήρη επιφυλακή τις αισθήσεις μου.
Γύρισα τα μάτια μου προς το παράθυρο. Φως ερχόταν από τον απέναντι τοίχο!
Τρόμαξα. Γύρισα από την άλλη. Αγκάλιασα το μαξιλάρι και προσπάθησα να κοιμηθώ. Δεν μπορεί να υπήρχε κάτι στον τοίχο. Ήταν άδειος...
Δε μπόρεσα να κοιμηθώ. Από τη μία η περιέργεια.... Από την άλλη ένα αίσθημα ότι δυο μάτια είναι καρφωμένα πάνω μου... Φοβόμουν να γυρίσω.
Ένας σιγανός, μονότονος ήχος...
Γύρισα ξανά προς το παράθυρο. Αυτή τη φορά είδα πια καθαρά το παράθυρο.
Στη μέση ακριβώς του άδειου τοίχου, ένα μεγάλο φωτισμένο παράθυρο. Κι ένας ανεμιστήρας οροφής που γυρίζει προκαλώντας τον μονότονο θόρυβο.
Πάγωσα για άλλη μια φορά. Κι έμεινα στο παράθυρο, μισοκρυμμένη από τα στόρια να κοιτάω το φως.
Οι θόρυβοι της νύχτας άρχισαν να ξεχωρίζουν καλύτερα. Εκτός από τον ήχο του ανεμιστήρα, από το δωμάτιο έβγαινε μια απαλή μελωδία. Λίγες, επαναλαμβανόμενες νότες. Σα μουσικό κουτί...
Έψαξα για σκιές στο χώρο. Άρχισα να κοιτάω επίμονα στο παράθυρο περιμένοντας να δω κάποιον. Και ταυτόχρονα τρομοκρατημένη στην ιδέα να δω κάποιον.
Ένα αγριεμένο νιαούρισμα από κάπου μακριά έκανε την καρδιά μου να χτυπάει ακόμα πιο δυνατά. Πιο πολύ τρόμαζα τον εαυτό μου πλάθοντας εικόνες του μυστηριώδη ξένου. Που τον περίμενα να εμφανιστεί ξαφνικά στο φως. Κρατώντας ένα μαχαίρι. Φορώντας μια απαίσια μάσκα. Σχεδόν τον έβλεπα με τα μάτια της φαντασίας μου. Σχεδόν παρακαλούσα να εμφανιστεί επιτέλους και να δώσει τέλος στο μαρτύριο μου.
Και πράγματι δυο σκιές εμφανίστηκαν στο παράθυρο. Δυο άντρες που έμοιαζαν να παλεύουν. Ο ένας ήταν εμφανές ότι θα έχανε τη μάχη. Αντιστεκόταν όμως όσο μπορούσε. Καθυστερώντας το μοιραίο. Κάποια στιγμή όμως ο άλλος άντρας κατάφερε να τον πιάσει και να τον σηκώσει. Με φρίκη διαπίστωσα ότι προσπαθούσε να τον σηκώσει προς τον ανεμιστήρα. Κραυγές... Αίματα...
Τσίριξα...
Ξύπνησα το πρωί λουσμένη στον ιδρώτα. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ο τοίχος ήταν και πάλι άδειος. Το παράθυρο δεν υπήρχε πουθενά. Όνειρο…
Έπεισα τον εαυτό μου ότι ήταν όνειρο. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Τρεις μέρες αργότερα, διαβάζοντας μια εφημερίδα, τα μάτια μου έπεσαν σε μια συγκεκριμένη είδηση. Τραγικό ατύχημα... Ανεμιστήρας οροφής... Συνέχισα να διαβάζω.
Είχε συμβεί σε άλλη περιοχή. Και σχεδόν όλα έδειχναν ότι ήταν ατύχημα. Για κάποιο λόγο όμως κάτι δε μου κολλούσε... Συνέχισα να κοιτάω το άρθρο. Υπήρχε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του χώρου. Σε μια γωνιά διέκρινα ένα μικρό μουσικό κουτί που είχε ανοίξει...